Είσαι κι εσύ πλούσιος;

Ο πλουσιότερος της γης

Είμαι και το φωνάζω

Γιατί έχω υγεία φαγητό

Και κάπου να πλαγιάζω

Όσο δύσκολες κι αν είναι οι συνθήκες που ζούμε στην εποχή μας, δεν παύω ποτέ να υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι από τη στιγμή που έχω κάπου να κοιμηθώ, έχω κάποια τρόφιμα, καθαρό νερό και έστω ελάχιστα χρήματα στην τσέπη, ανήκω στο τυχερό 25% των ανθρώπων του πλανήτη, γιατί το υπόλοιπο 75% δεν έχει αυτές τις δυνατότητες.

Γιατί κάποιοι κοιμούνται πάνω σε χαρτόκουτα, χωρίς κουβέρτα και χωρίς αύριο.

Κάποιοι περνούν μέρες χωρίς ένα πιάτο φαγητό ή ένα ποτήρι καθαρό νερό.

Και κάποιοι, δεν έχουν ούτε το αυτονόητο: την υγεία τους.

Όταν το θυμάμαι αυτό, παύω να παραπονιέμαι.

Παύω να θεωρώ δεδομένα όσα μου έχουν δοθεί.

Και αρχίζω να λέω «ευχαριστώ» όχι με τα λόγια, αλλά με τον τρόπο που ζω.

Γιατί πλούτος δεν είναι τα λεφτά.

Είναι να βλέπεις, να ανασαίνεις, να περπατάς, να αγαπάς.

Είναι να μπορείς να δώσεις. Όχι επειδή σου περισσεύει, αλλά επειδή έχεις καρδιά.

Ο χρόνος θα δείξει ποιος πραγματικά αξίζει.

Άσε τους άλλους να μιλούν 

Για σένα και εσύ σώπα 

Γιατί το να 'σαι ταπεινός 

Αυτό μετράει πρώτα!

Υπάρχουν άνθρωποι που σπαταλούν την ανάσα τους για να διαφημίζουν τον εαυτό τους, να παινεύονται, να φαίνονται. Μα η αληθινή αξία δεν φωνάζει· δεν κραυγάζει για να φανεί. Είναι σαν το φως του ήλιου που ζεσταίνει χωρίς να κάνει θόρυβο.

Ο ταπεινός δεν είναι αδύναμος· είναι δυνατός, γιατί δεν χρειάζεται χειροκροτήματα για να σταθεί όρθιος. Κι όταν τον επαινούν, σκύβει το κεφάλι, όχι γιατί ντρέπεται, αλλά γιατί γνωρίζει καλά ότι όλα σ’ αυτή τη ζωή είναι πρόσκαιρα. Ξέρει πως δεν είναι το “φαίνεσθαι” που ορίζει τον άνθρωπο, αλλά το “είναι”.

Από την άλλη, οι αλαζόνες φουσκώνουν σαν το μπαλόνι. Μα όποιος φουσκώνει από υπερηφάνεια, εύκολα σκίζεται από την πρώτη βελόνα της αλήθειας. Κι όταν η ζωή τούς θυμίσει πόσο μικροί είναι, τότε μένουν μόνοι και άδειοι, γιατί είχαν επενδύσει στο χειροκρότημα και όχι στην ουσία.

Ας διαλέγουμε λοιπόν τη σιωπή που διδάσκει, την απλότητα που συγκινεί και την ταπείνωση που μεγαλώνει την ψυχή.

Ο χρόνος θα δείξει ποιος πραγματικά αξίζει. Και τότε… οι σιωπηλοί θα ακουστούν πιο δυνατά απ’ όλους.

Πίσω από κάθε θυμωμένο ενήλικο… υπάρχει ένα παιδί που δεν το άκουσαν ποτέ!

Κι αν κάνει λάθος το παιδί

Και πληγωθεί η καρδιά του

Να τ' αγκαλιάσουν οι γονείς

Να ανοίξει τα φτερά του.

«Όταν οι γονείς γίνονται τρικυμία αντί για λιμάνι, το παιδί χάνεται στα κύματα.»

Δεν είναι όλα τα λάθη του παιδιού αφορμή για κατσάδα. Είναι κραυγή για βοήθεια. Είναι ψίθυρος που λέει: «Δεν ήξερα καλύτερα… δείξε μου εσύ.» Μα κάποιοι γονείς, αντί να αγκαλιάσουν, υψώνουν φωνές. Αντί να συμβουλέψουν, κατακρίνουν. Αντί να σφίξουν το παιδί στην αγκαλιά, το σπρώχνουν πιο βαθιά στην ενοχή. Και τότε η καρδιά του μικραίνει. Η ελπίδα του κρύβεται. Η αυτοπεποίθησή του γίνεται θρύψαλα.

Γιατί, αν το παιδί δεν νιώσει αποδοχή μέσα στο λάθος, πού θα τη νιώσει στη ζωή; Ένα παιδί που δεν το αγκάλιασαν όταν πόνεσε, που δεν το στήριξαν όταν λύγισε, που δεν του είπαν «μη φοβάσαι, είμαι εδώ, συνέχισε να προσπαθείς», μεγαλώνει με πληγές που δεν φαίνονται με γυμνό μάτι. Κι αυτές οι πληγές γίνονται θυμός. Γίνονται καχυποψία. Γίνονται απόσταση. Και αργότερα, γίνονται ψυχρότητα στις σχέσεις, βία στη συμπεριφορά, απώλεια εμπιστοσύνης στους ανθρώπους, αλλά και στον ίδιο του τον εαυτό.

Το παιδί που δεν το στήριξαν, μαθαίνει να στηρίζει λάθος. Το παιδί που δεν το άκουσαν, μαθαίνει να φωνάζει. Το παιδί που δεν το αγάπησαν όπως ήταν, ψάχνει όλη του τη ζωή να γίνει κάποιος άλλος, μπας και αγαπηθεί. Κι όμως… ήθελε απλώς μια αγκαλιά. Ένα «δεν πειράζει, παιδί μου, όλοι κάνουμε λάθη, γι’ αυτό είμαι εδώ». Ήθελε οι γονείς του να είναι το λιμάνι, όχι η τρικυμία.

Ας μάθουμε να ακούμε, να στηρίζουμε, να χτίζουμε φτερά, όχι να τα σπάμε. Γιατί αν ένα παιδί τολμήσει ξανά, θα είναι επειδή κάποιος του είπε: «Μπορείς. Κι εγώ θα είμαι δίπλα σου, όσο κι αν πέσεις.»

Και να σου πω και κάτι τελευταίο;

«Πίσω από κάθε θυμωμένο ενήλικο… υπάρχει ένα παιδί που δεν το άκουσαν ποτέ.»

Αν σου μείνει κάτι στο τέλος, δεν θα είναι τα λόγια σου. Θα είναι τα ίχνη που άφησες στις ζωές των άλλων.

Για ότι κάνεις στη ζωή 

Εσύ έχεις την ευθύνη 

Θυμήσου όμως φεύγοντας 

Πώς ο θεός σε κρίνει! 

Κι αν όλα εδώ πληρώνονται 

Θα έρθει και η σειρά σου 

Ό,τι έκανες, και ό,τι έδωσες

Θα επιστραφεί μπροστά σου!

Καμιά πράξη δεν χάνεται. Ό,τι κάνεις, μένει. Ίσως όχι στα μάτια των άλλων, αλλά στη σιωπή της συνείδησης. Κάθε λέξη που είπες, κάθε στιγμή που αδίκησες ή αγάπησες, κάθε επιλογή που έκανες, χτίζει τον άνθρωπο που είσαι. Και κάποτε, ό,τι έχτισες θα το δεις μπροστά σου.

Δεν υπάρχει “ξεγέλασα”. Δεν υπάρχει “ξέφυγα”. Υπάρχει μόνο το “είμαι υπεύθυνος”. Και η ζωή, με τον τρόπο της, φέρνει την ώρα που θα σταθείς μπροστά στον καθρέφτη σου. Άλλοτε θα λογοδοτήσεις εδώ, όταν οι συνέπειες σε βρουν μες στη ζωή σου. Κι άλλοτε, θα ’ρθει εκείνη η άλλη Δίκη, η αόρατη, που δεν έχει αναβολή και δεν σβήνει τίποτα: η Θεία Δίκη.

Τότε δεν θα μιλούν οι άλλοι για σένα. Θα μιλάει η αλήθεια σου. Ό,τι έδωσες, θα επιστρέψει. Κι ό,τι έκρυψες, θα φανεί.

Αν σου μείνει κάτι στο τέλος, δεν θα είναι τα λόγια σου. Θα είναι τα ίχνη που άφησες στις ζωές των άλλων.

Όσο ψηλά κι αν φτάσεις, αν δεν κρατάς επαφή με τη γη… κινδυνεύεις να χαθείς.

Κοίτα και λίγο χαμηλά 

Όσο ψηλά κι αν φτάσεις 

Και απο που ξεκίνησες 

Πότε να μην ξεχάσεις!

Όσο ψηλά κι αν φτάσεις, αν δεν κρατάς επαφή με τη γη… κινδυνεύεις να χαθείς.

Μπορεί να ανεβείς ψηλά.

Να κατακτήσεις όνειρα, κορυφές, χειροκροτήματα.

Να σε θαυμάζουν, να σε ζηλεύουν, να σε ακολουθούν.

Αλλά... αν ξεχάσεις ποιος ήσουν πριν, αν δεν ρίχνεις το βλέμμα πίσω σε κείνους που σε στήριξαν, σε κείνα τα χώματα που πάτησες ξυπόλυτος, αν χάσεις τη μνήμη της αφετηρίας σου... τότε δεν ανέβηκες αληθινά.

Μόνο μεταφέρθηκες ψηλά.

Η αληθινή άνοδος δεν μετριέται με ύψος, αλλά με πόση ταπεινότητα κουβαλάς στην κορυφή.

Όχι για να σκύψεις, αλλά για να σκύψεις με σεβασμό στο παιδί που ήσουν, στους ανθρώπους που σε πίστεψαν, στο Θεό που σε φύλαξε όταν δεν είχες δύναμη ούτε να προσευχηθείς.

Κι ακόμα κάτι:

Όσο εύκολα ανεβαίνεις, τόσο πιο εύκολα μπορείς και να κατέβεις.

Γιατί η ζωή δεν είναι μόνο ευθείες και αναβάσεις.

Έχει στροφές, σκιές και σκαμπανεβάσματα.

Και πρέπει να είσαι έτοιμος να τα δεχτείς όλα με ψυχή ταπεινή και καρδιά γεμάτη ευγνωμοσύνη.

Να κοιτάς χαμηλά. Όχι για να μείνεις εκεί.

Αλλά για να θυμάσαι ότι όλα ξεκινούν από το χώμα.

Κι εκεί θα επιστρέψουμε.

Μόνο η αγάπη και η μνήμη μένουν όρθιες για πάντα.

Ποιος είμαι;

Μη με ρωτάτε να σας πω

Αν έχω κάνει λάθη

Μόνο... απ' αυτά που έκανα

 Έχω καθόλου μάθει;

Με ρωτάνε κάποιοι μέσω προσωπικών μηνυμάτων ή μέσα στα σχόλια που ανεβάζω τα βίντεο μου και το κάνουν ειρωνικά, ποιος είμαι εγώ που μιλάω για τη ζωή, που γράφω μαντινάδες με νόημα, που μοιράζομαι σκέψεις για την αγάπη, την πίστη, τη μετάνοια, τον σεβασμό, την ανθρωπιά.

Και να σας πω την αλήθεια;

Όλα αυτά δεν τα λέω γιατί νομίζω πως τα ξέρω όλα. Τα λέω γιατί έχω ζήσει αρκετά για να μάθω πόσα δεν ήξερα.

Δεν μιλώ από το ύψος κάποιου τέλειου. Μιλώ από τα χαμηλά που με πήγαν τα λάθη μου.

Από εκεί έμαθα. Από εκεί γνώρισα τον εαυτό μου. Από εκεί ξεκίνησα να αλλάζω.

Αν δεν είχα πονέσει, δεν θα μπορούσα να καταλάβω τον πόνο του άλλου.

Αν δεν είχα πληγώσει, δεν θα ήξερα πόσο δύσκολο είναι να επουλώσεις μια πληγή.

Αν δεν είχα χάσει, δεν θα καταλάβαινα τι αξία έχουν αυτά που μένουν.

Δεν γράφω για να κρίνω. Ούτε για να δείξω πως είμαι κάτι.

Γράφω για να μοιραστώ.

Για να θυμηθώ.

Για να μην ξεχάσω πώς είναι να πέφτεις και να σηκώνεσαι.

Γι’ αυτό μη με ρωτάτε αν έχω κάνει λάθη.

Μόνο απ’ αυτά έχω μάθει ό,τι αξίζει.

Κι αν έχω κάτι να πω σήμερα, είναι γιατί δεν φοβήθηκα να κοιτάξω τα λάθη μου κατάματα.

Κι αν με ρωτάτε ποιος είμαι...

Είμαι ένας άνθρωπος σαν εσάς.

Που δεν ντρέπεται να πει: «Έκανα λάθος, μα θέλω να μάθω. Θέλω να γίνω καλύτερος».

Είμαι ο τρεχάτος ματιναδολόγος...

Κι όσο τρέχω… μαθαίνω.

Τι εστί άντρας;

Άντρας για μένα είναι αυτός 

Που λίγα λόγια λέει 

Που κάνει πράξη ό, τι πει

Μα κι όταν πρέπει κλαίει!

Στην εποχή μας, πολλά μπερδευτήκαν γύρω απ’ το τι σημαίνει να 'σαι άντρας. Κάποιοι το μπέρδεψαν με το να φωνάζεις, να εξουσιάζεις, να μη λυγίζεις ποτέ. Μα για μένα, άντρας είναι εκείνος που δε μετριέται με τους μύες ούτε με το πορτοφόλι του.

Είναι εκείνος που δεν έχει ανάγκη να μιλά πολύ, γιατί οι πράξεις του μιλούν πιο δυνατά απ’ τα λόγια. Εκείνος που τηρεί τον λόγο του, που κρατά την ευθύνη του, που δε φοβάται να φανεί ευάλωτος όταν η καρδιά του πονά. Γιατί χρειάζεται περισσότερη δύναμη για να κλάψεις με ειλικρίνεια, παρά να παριστάνεις τον άτρωτο.

Άντρας είναι αυτός που σέβεται τη γυναίκα, όχι επειδή του το επιβάλλουν οι καιροί, αλλά επειδή την αναγνωρίζει ως ίση και συνοδοιπόρο στη ζωή. Που δεν ντρέπεται να ζητήσει συγγνώμη, που παλεύει για την οικογένειά του, που είναι παρών με ψυχή, όχι μόνο με σώμα.

Κι αν κάποιες γυναίκες συγκινούνται απ’ αυτά τα λόγια, ίσως είναι γιατί τις πληγώσαμε κάποτε, κάπου, κάποιοι από εμάς. Ίσως γιατί περιμένουν ακόμα να δουν αυτό τον άντρα που δε φοβάται να είναι Άνθρωπος.

Αυτός ο άντρας θέλω να είμαι,! Αυτόν τον άντρα, θέλω να βλέπω!

Μη δουλεύεις μόνο για να ζεις! Ζήσε τίμια, με σεβασμό και συνείδηση!

Σωστό δεν είναι το να ζεις

Μόνο για να δουλεύεις

Δούλευε, μα να ζεις σωστά

Κι άνθρωπο να μην κλέβεις.

Ζούμε σε μια εποχή που ο άνθρωπος έχει μάθει να μετρά την αξία του με ρολόγια, νούμερα, μισθούς και υπερωρίες. Μας έπεισαν πως όσο περισσότερο δουλεύουμε, τόσο περισσότερο αξίζουμε. Μα η ζωή δεν είναι τιμολόγιο, ούτε εργασία χωρίς ανάσα. Είναι οι στιγμές που αγαπάς, που αγκαλιάζεις, που προσφέρεις και γελάς. Η δουλειά χρειάζεται, αλλά δεν είναι ο σκοπός. Είναι το μέσο για να ζήσεις με αξιοπρέπεια, όχι για να ξεχνάς ότι είσαι άνθρωπος.

Και το πιο σημαντικό; Ό,τι και να κάνεις, να μην πατάς πάνω στον άλλον. Ο κόπος του καθενός είναι ιερός. Μη βάλεις ποτέ το κέρδος πάνω από τον άνθρωπο.

Κι όταν λέω «να μην κλέβεις», δεν εννοώ μόνο τα υλικά. Τη λέξη αυτή την εννοώ ποικιλοτρόπως. Είναι και ο χρόνος του άλλου που του στερείς άδικα. Είναι ο κόπος του που τον εκμεταλλεύεσαι. Είναι οι ευκαιρίες που του αφαιρείς, η αξιοπρέπεια που του τσαλακώνεις, η ελπίδα που του χαλάς με υποσχέσεις ψεύτικες. Όλα αυτά είναι μορφές κλοπής, και η πιο επικίνδυνη είναι αυτή που δεν φαίνεται στα χέρια, μα στην ψυχή.

Μη δουλεύεις μόνο για να ζεις! 

Ζήσε τίμια, με σεβασμό και συνείδηση!

Το παιδί δεν κάνει ό,τι του λες. Κάνει ό,τι βλέπει.

Δείξε να μάθει το παιδί

Και πες του την αλήθεια

Και μόνο όταν πάει να κοιμηθεί

Πες του τα παραμύθια.

Αν θες να μάθει το παιδί 

Δείξ του πώς να το κάνει

Γιατί όποιος με λόγια προσπαθεί

Τζάμπα τον κόπο κάνει!

Κάθε παιδί είναι ένας καθρέφτης.

Δεν αντανακλά τα λόγια μας, αλλά τις πράξεις μας.

Μπορεί να του λες να είναι τίμιο, να αγαπά, να σέβεται, να παλεύει, να μην τα παρατάει.

Αλλά αν δε σε δει να το κάνεις εσύ πρώτος, δεν θα μάθει ποτέ τι σημαίνουν στ’ αλήθεια όλα αυτά.

Το παιδί δεν κάνει ό,τι του λες. Κάνει ό,τι βλέπει.

Αν θες να μάθει, πρέπει πρώτα να του δείξεις.

Όχι να του δώσεις απλώς συμβουλές και μετά να κάνεις τα αντίθετα.

Όποιος προσπαθεί με λόγια μόνο, τζάμπα τον κόπο κάνει.

Και αυτό δεν είναι απλώς μια σοφία της ζωής και δεν το έχω κατεβάσει εγώ απ'το μυαλό μου, είναι και επιστημονικά τεκμηριωμένο.

Ο εγκέφαλος του παιδιού, ειδικά στις πρώτες ηλικίες, δεν έχει ακόμη αναπτύξει πλήρως τις λεκτικές και αφηρημένες ικανότητες.

Η σκέψη του είναι κυρίως αισθητηριακή και μιμητική.

Μαθαίνει με το βίωμα και την παρατήρηση.

Τα λόγια τα ακούει, αλλά τις πράξεις τις καταλαβαίνει.

Γι’ αυτό το παιδί αφομοιώνει τη συμπεριφορά, όχι τη θεωρία.

Και γι’ αυτό χρειάζεται να βλέπει το σωστό, όχι απλώς να το ακούει.

Και πάνω απ’ όλα, να του λες πάντα την αλήθεια.

Χωρίς υπεκφυγές. Χωρίς ψέματα.

Γιατί τα παραμύθια λέγονται το βράδυ, όταν πέφτει να κοιμηθεί.

Όχι τη μέρα, που μαθαίνει τον κόσμο.

Το παιδί ακούει με την καρδιά. Και η καρδιά διαβάζει τις πράξεις, όχι τα λόγια.

Δεν χρειάζονται μεγάλα λόγια για να γίνεις παράδειγμα.

Χρειάζονται μικρές πράξεις καθημερινές,

που να λένε στο παιδί χωρίς φωνή:

«Να, έτσι είναι ο κόσμος που αξίζει να φτιάξουμε μαζί.»

Μία φλόγα είναι η ζωή

Μία φλόγα είναι η ζωή

που μέχρι να ανάψει σβήνει...

Και αυτό που μένει 

είναι η καλοσύνη.

Όλοι ερχόμαστε για λίγο σ’ αυτόν τον κόσμο.

Ό,τι κι αν αποκτήσουμε, όσα κι αν καταφέρουμε, στο τέλος δεν θα μετρηθούν τα πλούτη μας, ούτε οι τίτλοι, ούτε τα χειροκροτήματα.

Θα μετρηθεί μονάχα πώς φερθήκαμε στους ανθρώπους γύρω μας.

Πόση αγάπη δώσαμε.

Πόση καλοσύνη αφήσαμε πίσω μας.

Γιατί η ζωή, όπως και η φλόγα, δεν ξέρεις πότε θα σβήσει.

Και το μόνο φως που συνεχίζει να καίει

είναι αυτό που άναψες στις καρδιές των άλλων.

Μην περιμένεις αύριο για να αγαπήσεις.

Μην περιμένεις να “σε συμφέρει” για να φερθείς καλά.

Να ζεις την σου κάθε μέρα έτσι, που αν φύγεις το βράδυ, να σε θυμούνται το πρωί με δάκρυ και χαμόγελο.

Γιατί έζησες με αλήθεια.

Γιατί ήσουν Άνθρωπος.

Τι χρειάζεται ένα παιδί

Ένα παιδί θέλει φιλιά

Στοργή αγάπη χάδια

Και να το παίρνεις αγκαλιά

να κοιμηθεί τα βράδια.

Το παιδί δεν γνωρίζει από πλούτη.

Δεν ξεχωρίζει επώνυμα ρούχα, ούτε μετράει δώρα σε ευρώ.

Δεν έχει ιδέα τι θα πει "υλικά αγαθά", ούτε το νοιάζει.

Γιατί η καρδιά του δεν μιλάει με αριθμούς,

μιλάει με συναισθήματα.

Το παιδί ζητά μόνο ένα πράγμα:

Να νιώθει ότι το αγαπούν.

Ένα χάδι, μια αγκαλιά, ένα "είμαι εδώ", ένα "μη φοβάσαι"...

Αυτά είναι για το παιδί πιο πολύτιμα κι από κάθε θησαυρό.

Δεν έχει σημασία αν είσαι φτωχός ή πλούσιος.

Σημασία έχει να είσαι παρών.

Να είσαι η αγκαλιά που θα το σκεπάσει,

η στοργή που θα το ησυχάσει,

η ασφάλεια που θα το μεγαλώσει.

Είτε είσαι μητέρα, είτε πατέρας…

μην ξεχνάς πως εσύ είσαι ο κόσμος του.

Και ο κόσμος του χρειάζεται μόνο Αγάπη.

ό,τι δίνουμε με αγάπη, πάντα επιστρέφει με αγάπη.

Αν θες απ' το δεντρό καρπούς 

Πρέπει να κοπιάσεις 

Και το κλαδί από μικρό 

Με αγάπη να μπολιάσεις!

Η μαντινάδα μου σήμερα είναι μεταφορική.

Παρομοιάζω το μικρό παιδί με ένα δέντρο.

Και τους καρπούς, με τη χαρά που νιώθουμε όταν βλέπουμε το παιδί να προοδεύει, να ανθίζει, να στέκεται στα πόδια του και να προχωρά με αξίες, με αγάπη και φως στη ζωή του.

Αλλά τίποτα απ’ όλα αυτά δεν έρχεται τυχαία.

Για να προοδεύσει ένα παιδί, χρειάζεται φροντίδα.

Κόπο, υπομονή, θυσία.

Χρειάζεται να το μεγαλώνουμε με στοργή, να το «ποτίζουμε» με την αγάπη μας, να το προστατεύουμε από τους ανέμους της αδιαφορίας και της σκληρότητας.

Να είμαστε δίπλα του, ακόμα κι όταν δεν βλέπουμε άμεσα αποτέλεσμα.

Όπως ένα δέντρο μεγαλώνει σιγά σιγά, έτσι κι ένα παιδί.

Αν το μπολιάσεις από μικρό με αξίες, με εμπιστοσύνη, με αποδοχή, με παραδείγματα και πράξεις αγάπης, τότε θα δυναμώσει. Θα ριζώσει. Και θα δώσει καρπούς.

Γιατί δεντρό που μαραθεί 

Και στο βοριά λυγίσει 

Άμα 'χει ρίζες δυνατές 

Πάλι θα αναντρανίσει!

Και τότε…

Ο καρπός θα γίνει χαρά.

Θα γίνει συγκίνηση.

Θα γίνει ευγνωμοσύνη.

Γιατί ό,τι δίνουμε με αγάπη, πάντα επιστρέφει με αγάπη.

Ίσως όχι αμέσως…

Αλλά σιγά σιγά.

Με υπομονή.

Και πάντα στον καιρό του.

Πτυχία και διπλώματα χωρίς ήθος;

Τι να τις κάνεις τις σπουδές 

Άμα δεν έχεις ήθος!

Πτυχία και διπλώματα 

Χωρίς αυτό είναι μύθος!

Γιατί η παιδεία δεν φαίνεται μόνο στα χαρτιά.

Οι σπουδές δεν είναι τίποτα, αν δεν συνοδεύονται από σεβασμό, αλήθεια και καθαρή ψυχή.

Το ήθος είναι το θεμέλιο κάθε ανθρώπου.

Είναι η σιωπηλή φωνή που σε οδηγεί να κάνεις το σωστό, ακόμα κι όταν κανείς δεν βλέπει.

Μπορεί να έχεις κατακτήσει τίτλους, να σε θαυμάζουν για τις γνώσεις σου…

Μα αν δεν σέβεσαι τον συνάνθρωπο, αν δεν έχεις ταπεινότητα και ανθρωπιά, όλα είναι κούφια.

Το ήθος δεν κορνιζώνεται!

Δεν το κρεμάς στον τοίχο, δίπλα στα διπλώματα.

Δεν είναι χαρτί,  είναι στάση ζωής!

Και στην τελική, αυτό θα θυμούνται οι άλλοι από εσένα.

Όχι τι σπούδασες, αλλά πόσο καλός και ηθικός ήσουν.

Γιορτή του Πατέρα 2025

Το ρόλο σου τον πατρικό 

Μπορεί να τόνε κρίνει 

Μόνο το κάθε σου παιδί 

Και αυτό έχει την ευθύνη!

Αν ήσουν άξιος και σωστός 

Στο ρόλο του πατέρα 

Μόνο το ίδιο το παιδί 

Θα σου το πει μια μέρα!

Ο ρόλος του πατέρα είναι ίσως από τους πιο παρεξηγημένους και σιωπηλούς ρόλους στη ζωή. Δεν έχει τυμπανοκρουσίες, ούτε βραβεία, ούτε πάντα «ευχαριστώ». Κουβαλάει βάρος, ευθύνη, αγωνία. Και η αλήθεια είναι πως όσο κι αν προσπαθήσει, δεν μπορεί να ξέρει αν τα κατάφερε…

Γιατί μόνο ένα πρόσωπο μπορεί να το πει αυτό. Το ίδιο το παιδί του. Όταν πια μεγαλώσει. Όταν δει πίσω απ’ τις στιγμές και καταλάβει τι κουβαλούσε ο πατέρας του μέσα του. Αν ήταν δίπλα του. Αν το άκουγε. Αν το στήριζε, έστω και αμίλητα.

Η σημερινή μέρα, η Γιορτή του Πατέρα, δεν είναι απλώς μια γιορτή. Είναι μια υπενθύμιση. Πως κάθε πατέρας παλεύει με τους δικούς του φόβους και προσπαθεί να γίνει στήριγμα, ακόμα κι όταν νιώθει να λυγίζει.

Χρόνια πολλά σε όλους τους πατέρες. Σε όσους στάθηκαν, σε όσους παλεύουν, σε όσους δεν τα κατάφεραν αλλά προσπάθησαν.

Χρόνια πολλά και στους παππούδες, στους πατριούς, σε κάθε αντρική ψυχή που έπαιξε πατρικό ρόλο σε μια ζωή.

Ο πατέρας δε χρειάζεται να είναι τέλειος. Αρκεί να είναι παρών. Και να αγαπά.

Μια διαδρομή είν' η ζωή

Μια διαδρομή είν' η ζωή 

Χωρίς γιατί μα και χωρίς πώς,

Και έχει αξία και νόημα

Όταν πορεύεσαι σωστός.

Κάθε μέρα που περνά είναι ένα δρομολόγιο χωρίς επιστροφή. Δεν έχει πάντα απαντήσεις στα "γιατί", ούτε ξεκάθαρες εξηγήσεις για τα "πώς". Όμως έχει κάτι πιο δυνατό: τη δική μας πορεία. Τις επιλογές μας. Την αλήθεια μας.

Κι όταν αποφασίζεις να πορεύεσαι με σεβασμό, αγάπη, ευθύνη και φως, τότε η ζωή αποκτά ουσία, νόημα και δύναμη.

Όσο κι αν δεν κρατάμε το τιμόνι των γεγονότων, κρατάμε το τιμόνι της στάσης μας. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Να κοιτάμε τη δουλειά μας, χωρίς να ανακατευόμαστε στη ζωή του άλλου.

Να μην πληγώνουμε, να μην σχολιάζουμε, να μην μικραίνουμε τον διπλανό μας.

Να βοηθάμε όσο μπορούμε, χωρίς να περιμένουμε ανταπόδοση.

Να αγαπάμε, να συγχωρούμε, να δίνουμε το καλό παράδειγμα με τον τρόπο μας, με το βλέμμα μας, με την απλότητά μας.

Γιατί έτσι μόνο γίνεται ο κόσμος καλύτερος: από έναν άνθρωπο τη φορά. Κι ίσως αυτός ο άνθρωπος... να είσαι εσύ.

τα όμορφα τα λόγια τα μεγάλα

Όμορφα λόγια στα γραπτά 

Μα όποιος θα τα γράψει 

Θα είναι δώρο άδωρο

Αν δεν τα κάνει πράξη!

Στην εποχή των social media γίναμε όλοι φιλόσοφοι, δάσκαλοι, καθηγητές και σύμβουλοι ζωής.

Ποστάρουμε βαθυστόχαστα λόγια, διδάσκουμε αλήθειες, μοιραζόμαστε σοφίες, και συχνά νιώθουμε πως προσφέρουμε στον κόσμο κάτι σημαντικό.

Όμως πόσα από αυτά που γράφουμε τα κάνουμε πράξη;

Μέσα σε όλους αυτούς βάζω και τον εαυτό μου. Δεν εξαιρούμαι.

Κι εγώ γράφω, μοιράζομαι σκέψεις, ανεβάζω μαντινάδες που έχουν μέσα τους μηνύματα και διδάγματα.

Αλλά, αν μη τι άλλο, προσπαθώ αυτά που λέω και γράφω να τα κάνω και πράξη.

Δεν τα καταφέρνω πάντα, είμαι άνθρωπος. Μα δεν εφησυχάζω. Προσπαθώ. Γιατί αλλιώς τα λόγια μένουν κούφια, κενά, χωρίς αντίκρισμα.

Βλέπω και το λέω με πόνο και απογοήτευση, ανθρώπους που ανεβάζουν καθημερινά μηνύματα αγάπης, κατανόησης και ενσυναίσθησης, και στην πραγματική τους ζωή είναι τοξικοί, αγενείς, προσβλητικοί, γεμάτοι θυμό και υπεροψία.

Ξεχνούν πως τα λόγια, όσο όμορφα κι αν είναι, δεν αξίζουν τίποτα αν δεν τα υπογράφει η ζωή μας.

Γιατί τα όμορφα λόγια, όταν δεν συνοδεύονται από πράξεις, είναι σαν άδειο κουτί με χρυσό περιτύλιγμα: εντυπωσιακό απ’ έξω, αλλά άχρηστο μέσα.

Όταν φύγεις, θα κλάψουν.

Να ξέρεις πως θα κλάψουνε 

Πολλοί με το χαμό σου!

Μα εδά που ζεις κάποιοι απ' αυτούς 

Θέλουνε το κακό σου!

Όταν φύγεις, θα κλάψουν.

Θα γεμίσει η εκκλησία πρόσωπα με δάκρυα.

Θα πουν λόγια όμορφα,

θα θυμηθούν τις καλές σου πράξεις,

θα σε πουν "διαμάντι",

"καλόκαρδο",

"άνθρωπο αληθινό".

Μα εσύ δεν θα τους ακούς πια...

Γιατί όσο ζούσες…

κάποιοι απ’ αυτούς σε φθονούσαν.

Σε κουτσομπόλευαν.

Σε υποτιμούσαν.

Δεν άντεχαν να σε βλέπουν να προοδεύεις.

Δεν χάρηκαν ποτέ με τη χαρά σου.

Ίσως να ήθελαν ακόμα και το κακό σου.

Και τώρα τι;

Ψεύτικα δάκρυα;

Λόγια που δεν ειπώθηκαν ποτέ όταν έπρεπε;

Όχι. Φτάνει πια.

Αν ένας άνθρωπος είναι καλός,

ας του το πούμε όσο είναι ζωντανός.

Αν κάνει κάτι όμορφο για την κοινωνία,

ας του το αναγνωρίσουμε τώρα  όχι μετά.

Μην γκρινιάζεις για τη ζωή του άλλου.

Μην τον ζηλεύεις.

Κοίτα τη δική σου πορεία.

Και να θυμάσαι:

η κακία δεν χτίζει τίποτα,

το ψεύτικο δάκρυ δεν ξεπλένει την αλήθεια,κι η σιωπή μπροστά στο καλό,

είναι μορφή συνενοχής.

Ζήσε με αλήθεια.

Μίλα με ειλικρίνεια.

Αγάπα όσο υπάρχει χρόνος.

Γιατί όταν έρθει το τέλος,

δεν έχει σημασία πόσα λουλούδια φέρνεις,

ούτε πόσο δυνατά κλαις.

Τα λεφτά δεν είναι το παν!

Πλούτος δεν είναι τα λεφτά 

Μα να 'χεις την υγειά σου 

Κι ανθρώποι που σε αγαπούν 

Να βρίσκονται κοντά σου!

Το χρήμα; ναι! χρειάζεται!

Χρειάζεται για να ζήσουμε, για τις βασικές μας ανάγκες, για το φαΐ μας, το νοίκι, τα φάρμακα, τη ζωή την καθημερινή.

Αλλά δεν είναι το παν!

Αληθινός πλούτος είναι να μπορείς να σηκώνεσαι το πρωί και να περπατάς, να ανασαίνεις, να γελάς.

Είναι να έχεις την υγειά σου.

Να μπορείς να δεις τον ήλιο και να πεις μια καλημέρα.

Να έχεις έναν άνθρωπο δίπλα σου ή έστω έναν που σε σκέφτεται, που σε νοιάζεται.

Έναν που θα σου κρατήσει το χέρι όταν πέσεις, που θα χαρεί με τη χαρά σου και θα πονέσει με τον πόνο σου.

Η μεγαλύτερη ανάγκη του ανθρώπου

δεν είναι ούτε η πολυτέλεια, ούτε τα πλούτη, είναι η αγάπη και η παρουσία.

Κάποιος να είναι εκεί. Να σε βλέπει, να σε ακούει, να σε νιώθει.

Και στην τελική να σου πω κάτι;

Όσα κι αν αποκτήσεις, αν δεν έχεις την υγειά σου, αν δεν έχεις έναν άνθρωπο να σε νοιάζεται, ένα βλέμμα να σε καταλαβαίνει, μια αγκαλιά να σε χωράει, τότε όλα τα πλούτη του κόσμου

είναι απλώς ένα βάρος!

Γι’ αυτό, ό,τι κι αν έχεις, αν είσαι υγιής και έχεις ανθρώπους που σε αγαπούν,

είσαι ήδη πλούσιος.

Όλα τ’ άλλα… έρχονται και φεύγουν.

Η ψυχή όμως και η αγάπη μένουν.

Αν θέλεις δίκιο, να είσαι δίκαιος

Πώς έχεις την απαίτηση

Δίκιο να βρεις ομπρός σου,

όταν για το συμφέρον σου

πατάς το διπλανό σου;

Πόσο έχει ξεφτιλιστεί η έννοια του επαγγελματισμού…

Πόσο φτηνά πουλάνε την αξιοπρέπεια για λίγα ευρώ παραπάνω…

Μέρες τώρα ψάχνω να αγοράσω ένα μεταχειρισμένο αυτοκίνητο  τίμιο, καθαρό, ασφαλές.

Κι αντί να βρω ανθρώπους, βρίσκω λύκους ντυμένους με το προσωπείο του εμπόρου.

Προσπαθούν να μου φορτώσουν σαβούρες για διαμάντια: τρακαρισμένα, σκουριασμένα, με προβλήματα…

Κι όλα αυτά με το χαμόγελο της κοροϊδίας.

Δεν τους νοιάζει τι κόπο κάνει ένας απλός άνθρωπος για να μαζέψει λίγα χρήματα.

Δεν τους νοιάζει αν θα βάλεις την οικογένειά σου μέσα και κινδυνεύσεις.

Τους νοιάζει μόνο να τα πάρουν όσα πιο πολλά μπορούν.

Αλλά πριν το κάνουν, ας σταθούν μια στιγμή:

Αν αύριο βρεθεί στη θέση μου το παιδί τους;

Αν το κοροϊδέψει κάποιος όπως κοροϊδεύουν αυτοί;

Αν ένας άλλος κυνηγάει το κέρδος με την ίδια απληστία;

Θα αντέξουν να το δουν;

Θα πουν τότε "έτσι έκανα κι εγώ";

Ή θα ζητήσουν δικαιοσύνη την ίδια που σήμερα ποδοπατούν;

Κι αναρωτιέμαι ξανά:

Πώς απαιτείς να βρεις το δίκιο μπροστά σου,

όταν για το συμφέρον σου πατάς τον διπλανό σου;

Αυτή η μαντινάδα δεν είναι μόνο για όσους με κορόιδεψαν αυτές τις μέρες.

Είναι για κάθε έναν που ξέχασε να είναι άνθρωπος.

Για κάθε έναν που νομίζει πως λεφτά χωρίς τιμή είναι ευλογία.

Μα η αλήθεια είναι αλλιώς:

Ό,τι κερδίζεται με ψέμα, φέρνει κατάρα — όχι πρόοδο.

Η ζωή έχει τρόπο να ξεχωρίζει τους τίμιους από τους καιροσκόπους.

Και μπορεί να αργεί, αλλά πάντα λογαριάζει…

Και πληρώνει με το ίδιο νόμισμα.

Δεν μπορείς να κουμαντάρεις τον άνεμο, αλλά μπορείς να στρίψεις τα πανιά.

Τον άνεμο δεν μπόρεσε 

Κανείς να κουμαντάρει!

Μα όποιος στρίψει τα πανιά 

Όπου επιθυμεί σαλπάρει.

Δεν μπορείς να κουμαντάρεις τον άνεμο, αλλά μπορείς να στρίψεις τα πανιά.

Στη ζωή μας, υπάρχουν δυνάμεις που δεν μπορούμε να ελέγξουμε.

Απρόβλεπτες καταστάσεις, γεγονότα που μας ξεπερνούν, προβλήματα που έρχονται χωρίς να ρωτήσουν. Μάταια προσπαθούμε να ανταπεξέλθουμε πηγαίνοντας κόντρα. Το μυστικό δεν είναι να πολεμάς τον άνεμο… αλλά να μάθεις να στρίβεις τα πανιά σου.

Να βρίσκεις κατεύθυνση ακόμα και μέσα στο χάος. Να διαλέγεις τον τρόπο που θα πορευτείς, ακόμα κι όταν δεν διαλέγεις το τι θα σου τύχει. Να μη μένεις ακίνητος, θυμωμένος με τον καιρό… αλλά να συνεχίζεις να ταξιδεύεις, ακόμα και με τα κύματα ανάποδα.

Αυτός που στρίβει τα πανιά του, δε σημαίνει πως παραιτείται. Σημαίνει πως δεν το βάζει κάτω. Και συνεχίζει. Με πίστη, με υπομονή, με σοφία.

Άσε, λοιπόν, τον άνεμο να φυσά. Και κοίτα εσύ πού θέλεις να πας.

Η σιωπή είναι χρυσός!

Μην κατακρίνεις αν δε δεις 

Σώπενε αν δεν γνωρίζεις 

Έτσι απλά το σεβασμό 

Του κόσμου θα κερδίζεις!

Πόσες φορές μιλήσαμε, πήραμε θέση για κάτι χωρίς να ξέρουμε τι έχει συμβεί στ' αλήθεια;

Πόσες φορές δείξαμε με το δάχτυλο, ενώ δεν είχαμε δει την ψυχή πίσω από τις πράξεις;

Σε έναν κόσμο που όλοι βιάζονται να κρίνουν, να σχολιάσουν, να καταδικάσουν…

Λίγοι είναι αυτοί που επιλέγουν να σωπαίνουν, να παρατηρούν με καλοσύνη και να σέβονται.

Δεν ξέρεις τι κουβαλάει ο άλλος.

Δεν ξέρεις τι παλεύει μέσα του κάθε μέρα.

Μια σου κουβέντα μπορεί να γίνει μαχαιριά, ή μπορεί να γίνει παρηγοριά.

Και κάπου εκεί, ανάμεσα στη σιωπή και τη σύνεση, γεννιέται ο αληθινός σεβασμός.

Για σκέψου…

Μήπως τελικά αυτός που σωπαίνει, δεν είναι αδιάφορος…

Αλλά πιο σοφός από όλους;

Η ακαταστασία κάποιες φορές είναι ευλογία!

Σκόρπια παιχνίδια, παιδικά,

Λένε ακαταστασία,

Μα είν' ευλογία στο σπίτι σου

Χαρά και ευτυχία!

Και όμως! Η ακαταστασία κάποιες φορές είναι ευλογία!

Πόσες φορές όσοι έχετε μικρά παιδιά κοιτάτε το σπίτι και βλέπετε ακαταστασία;

Παιχνίδια σκορπισμένα, μαξιλάρια στο πάτωμα, παπούτσια σε λάθος μεριά, μουτζούρες στο τοίχο με μαρκαδόρο...

Κι όμως… αυτά είναι τα ίχνη της ζωής που μεγαλώνει, ίχνη χαράς και ευτυχίας που γεμίζει το σπίτι!

Η ευτυχία δεν κρύβεται σε τέλεια τακτοποιημένα ράφια.

Μην βιαστείς να μαζέψεις τα πάντα.

Κράτα μέσα σου την εικόνα, κράτα τη χαρά εκείνων των στιγμών…

Γιατί μια μέρα θα λείπει αυτή η ακαταστασία… και μαζί της κι οι φωνές, τα γέλια, οι αγκαλιές.

Ας βλέπουμε πιο βαθιά απ’ ό,τι φαίνεται.

Μέσα στην ακαταστασία, μπορεί να κρύβεται το πιο μεγάλο θαύμα.

Η ζωή είναι ένα ταξίδι που απαιτεί ισορροπία, ευθύνη και ευγνωμοσύνη!

Κοιτάω μπροστά τους στόχους μου 

Πίσω να μην ξεχνάω

Κάτω για να βεβαιωθώ 

Πώς κάποιον δεν πατάω 

Ποιος είναι δίπλα μου κοιτώ 

Πλάι και προχωράω 

Και με το βλέμμα μου ψηλά 

Το Θεό ευγνωμονάω!

Η ζωή είναι ένα ταξίδι που απαιτεί ισορροπία, ευθύνη και ευγνωμοσύνη!

Γι αυτό κι εγώ στην ζωή μου έμαθα να κοιτάζω προς 5 κατευθύνσεις.

Μπροστά: για να έχω στόχο.

Πίσω: για να μην ξεχνώ από που ξεκίνησα.

Κάτω: για να βεβαιωθώ πως δεν ποδοπατώ κανέναν στον δρόμο μου.

Πλάι: για να βλέπω ποιος με στηρίζει.

Ψηλά: για να μην ξεχνώ να ευγνωμονώ το Θεό για κάθε ευλογία που έλαβα.

Η αληθινή ζωή δεν μετριέται σε χρόνια, αλλά σε δυνατές εμπειρίες.

Χρόνος δεν είναι να μετράς 

Τις μέρες που περνούνε

Μόνο εκείνες τις στιγμές 

Που τόνε σταματούνε!

Ο χρόνος δεν έχει αξία απλά επειδή περνάει, αλλά επειδή γεμίζει με στιγμές που μένουν ανεξίτηλες στην καρδιά μας.

Δεν έχει σημασία να μετράμε τις μέρες που φεύγουν, αυτές κυλούν ασταμάτητα, είτε το θέλουμε είτε όχι. Σημασία έχει να δημιουργούμε στιγμές που αξίζουν, στιγμές που μας κάνουν να νιώθουμε πως ο χρόνος σταμάτησε, πως ζήσαμε πραγματικά.

Η αληθινή ζωή δεν μετριέται σε χρόνια, αλλά σε δυνατές εμπειρίες. Ό,τι μένει στη μνήμη μας, ό,τι μας κάνει να χαμογελάμε όταν το αναπολούμε, αυτό είναι ο πραγματικός χρόνος που αξίζει να μετράμε.

Αν τα λόγια δε συμβαδίζουν με τις πράξεις, το 'χεις χάσει το παιχνίδι.

Πρέπει να αλλάξεις τακτική 

Να αλλάξεις χαρακτήρα 

Γιατί άλλα μου έταζες 

Κι άλλα από σένα πήρα!

Αν τα λόγια δε συμβαδίζουν με τις πράξεις, το 'χεις χάσει το παιχνίδι. 

Η απογοήτευση δεν έρχεται τυχαία γεννιέται όταν κάποιος σου λέει πράγματα που θέλεις ν’ ακούσεις… και μετά κάνει άλλα.

Οι σχέσεις φίλιες, έρωτες, όλα βασίζονται σ’ ένα πράγμα: να 'σαι αληθινός. Αν δώσεις μια εικόνα του εαυτού σου και μετά βγάλεις άλλο πρόσωπο, μην απορείς αν χαθεί η εμπιστοσύνη. Και ο σεβασμός; Φεύγει κι αυτός μαζί.

Γι’ αυτό σκέψου το καλά πριν τάξεις οτιδήποτε. Μη λες μεγάλα λόγια αν δεν μπορείς να τα κρατήσεις.

Και το πιο δύσκολο; Να παραδεχτείς ότι έκανες λάθος. Αλλά αν το καταφέρεις και προσπαθήσεις να γίνεις καλύτερος, τότε υπάρχει ελπίδα. Και για σένα, και για τις σχέσεις σου.

Η ζωή είναι σαν μια θεατρική σκηνή.

Είν' η ζωή ένα θέατρο 

Και για να 'χεις καλό ρόλο 

Πρέπει να είσαι τίμιος 

Και να μην έχεις δόλο!

Η ζωή είναι σαν μια θεατρική σκηνή. Άλλος κρατάει τον πρωταγωνιστικό ρόλο, άλλος περνάει φευγαλέα, αλλά αυτό δε λέει τίποτα. Σημασία έχει πώς στέκεσαι, στη σκηνή τι άνθρωπος είσαι. Όχι οι προβολείς και το χειροκρότημα.

Για να σε σέβονται οι γύρω σου, να σε εκτιμούν στ’ αλήθεια, δε χρειάζεσαι φανφάρες ή πρωταγωνιστικούς ρόλους. Χρειάζεσαι καθαρή καρδιά. Εντιμότητα, αλήθεια, ντόμπρο βλέμμα. Όσο κι αν ο πονηρός βρει τρόπους να φανεί για λίγο, η λάμψη αυτή σβήνει. Δεν κρατάει.

Αυτός που ζει με ακεραιότητα, που δεν παίζει ρόλους αλλά είναι ο εαυτός του, αυτός τελικά αγγίζει τους άλλους. Κι αυτό, πίστεψέ με, είναι πιο μεγάλο από κάθε βραβείο. Είναι σαν χειροκρότημα αληθινό, από καρδιάς.

Κανείς δεν είναι αλάνθαστος

Αν έχω κάνει σφάλματα 

Έλα και χρέωσε με!

Κι  αν είσαι εσύ ο αλάνθαστος 

Τότε διόρθωσέ με!

Τα σφάλματά μου στη ζωή 

Τα έχω  αναγνωρίσει

Μα ψάχνω έναν αλάνθαστο 

Το τρόπο να εξηγήσει!

Κανείς δεν είναι αλάνθαστος, αλλά η δύναμη βρίσκεται στην παραδοχή των λαθών και στη διάθεση για βελτίωση.

Όποιος κάνει λάθη, δεν πρέπει να φοβάται την κριτική, αντίθετα, πρέπει να είναι έτοιμος να τα αναγνωρίσει και να μάθει από αυτά. Όμως, πριν κάποιος κρίνει τα λάθη στων άλλων πρέπει να αναρωτηθεί: είναι ο ίδιος αλάνθαστος;

Η πραγματική σοφία δεν είναι να κρίνεις τα σφάλματα των άλλων, αλλά να βοηθάς να διορθωθούν. Η εξέλιξη έρχεται όταν έχουμε τη δύναμη να δεχτούμε την αλήθεια και να γίνουμε καλύτεροι.

Μην φοβάσαι να παραδεχτείς τα λάθη σου.

Η παραδοχή είναι η αρχή της σοφίας.

Και όταν τα σφάλματά σου τα έχεις αναγνωρίσει, δεν έχεις ανάγκη από κριτική, αλλά από καθοδήγηση.

Οι μεγαλύτερες πουτάνες δεν φοράνε φούστα, φοράνε ψεύτικη αντρίλα.

Εσύ που τη γυναίκα σου

Βρίζεις και λες πουτάνα

Θα σου άρεσε αν το λέγανε

Και στη δική σου μάνα

Η μαντινάδα αυτή γεννήθηκε από μια στιγμή που μου προκάλεσε αγανάκτηση. Το πρωί άκουσα κάποιον να βρίζει τη γυναίκα του, να τη μειώνει, να την υποτιμά λέγοντάς την πουτάνα!

Και τότε, πριν καν φτιάξω τη μαντινάδα, μου ήρθε στο μυαλό αυτή η φράση:

"Οι μεγαλύτερες πουτάνες δεν φοράνε φούστα, φοράνε ψεύτικη αντρίλα."

Μου ήρθε κοιτώντας αυτόν τον τύπο που ξεστόμισε τη βρισιά με τόση απαξίωση

Στην αρχή σκέφτηκα να μη μιλήσω… να τον αγνοήσω για να μη χειροτερέψουν τα πράγματα

Μα δεν κρατήθηκα

Τον πλησίασα και του είπα ήρεμα αλλά σταράτα

«Φίλε, θα σ’ άρεσε να άκουγες κάποιον να λέει έτσι τη μάνα σου; Την αδερφή σου; Ή αργότερα, την κόρη σου;»

Με κοίταξε θυμωμένος και μου πέταξε

«Δεν σου πέφτει λόγος. Να κοιτάς τη δουλειά σου. Δικός μου είναι ο λογαριασμός»

Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι

Μα κράτησα την ψυχραιμία μου

Δεν απάντησα με φωνές

Τον κοίταξα ήσυχα, με μια δόση λύπης, και του είπα

«Ό,τι λες και κάνεις είναι πράγματι δικός σου λογαριασμός

Μα ο τρόπος που φέρεσαι σ’ έναν άνθρωπο που υποτίθεται πως αγαπάς, δείχνει ποιος πραγματικά είσαι»

Και έφυγα

Ίσως να μην τον άλλαξα

Ίσως και να με έβρισε από μέσα του

Μα εμένα δεν με ενδιέφερε να τον κάνω να με συμπαθήσει

Με ενδιέφερε να ακουστεί μια αλήθεια και να την κουβαλάει, είτε θέλει είτε όχι

Καμία γυναίκα δεν αξίζει τον υποβιβασμό

Αλλά εκείνος που νομίζει πως το αντριλίκι του κρίνεται από το πώς φωνάζει και προσβάλλει

Έχει χάσει κάθε ίχνος λεβεντιάς

Για μένα ο πραγματικός άντρας είναι εκείνος που

Σέβεται

Στηρίζει

Αγαπά χωρίς να μειώνει

Όχι εκείνος που νομίζει πως μπορεί να χτίσει τον εγωισμό του πάνω στη δυστυχία μιας γυναίκας

Γιατί η αληθινή λεβεντιά δεν μετριέται με φωνές και βρισιές αλλά με σεβασμό και αξιοπρέπεια

Ώρα καλή! Καλό μήνα σε όλους, με σεβασμό, καλή καρδιά, υγεία, δύναμη και αισιοδοξία