Και πληγωθεί η καρδιά του
Να τ' αγκαλιάσουν οι γονείς
Να ανοίξει τα φτερά του.
«Όταν οι γονείς γίνονται τρικυμία αντί για λιμάνι, το παιδί χάνεται στα κύματα.»
Δεν είναι όλα τα λάθη του παιδιού αφορμή για κατσάδα. Είναι κραυγή για βοήθεια. Είναι ψίθυρος που λέει: «Δεν ήξερα καλύτερα… δείξε μου εσύ.» Μα κάποιοι γονείς, αντί να αγκαλιάσουν, υψώνουν φωνές. Αντί να συμβουλέψουν, κατακρίνουν. Αντί να σφίξουν το παιδί στην αγκαλιά, το σπρώχνουν πιο βαθιά στην ενοχή. Και τότε η καρδιά του μικραίνει. Η ελπίδα του κρύβεται. Η αυτοπεποίθησή του γίνεται θρύψαλα.
Γιατί, αν το παιδί δεν νιώσει αποδοχή μέσα στο λάθος, πού θα τη νιώσει στη ζωή; Ένα παιδί που δεν το αγκάλιασαν όταν πόνεσε, που δεν το στήριξαν όταν λύγισε, που δεν του είπαν «μη φοβάσαι, είμαι εδώ, συνέχισε να προσπαθείς», μεγαλώνει με πληγές που δεν φαίνονται με γυμνό μάτι. Κι αυτές οι πληγές γίνονται θυμός. Γίνονται καχυποψία. Γίνονται απόσταση. Και αργότερα, γίνονται ψυχρότητα στις σχέσεις, βία στη συμπεριφορά, απώλεια εμπιστοσύνης στους ανθρώπους, αλλά και στον ίδιο του τον εαυτό.
Το παιδί που δεν το στήριξαν, μαθαίνει να στηρίζει λάθος. Το παιδί που δεν το άκουσαν, μαθαίνει να φωνάζει. Το παιδί που δεν το αγάπησαν όπως ήταν, ψάχνει όλη του τη ζωή να γίνει κάποιος άλλος, μπας και αγαπηθεί. Κι όμως… ήθελε απλώς μια αγκαλιά. Ένα «δεν πειράζει, παιδί μου, όλοι κάνουμε λάθη, γι’ αυτό είμαι εδώ». Ήθελε οι γονείς του να είναι το λιμάνι, όχι η τρικυμία.
Ας μάθουμε να ακούμε, να στηρίζουμε, να χτίζουμε φτερά, όχι να τα σπάμε. Γιατί αν ένα παιδί τολμήσει ξανά, θα είναι επειδή κάποιος του είπε: «Μπορείς. Κι εγώ θα είμαι δίπλα σου, όσο κι αν πέσεις.»
Και να σου πω και κάτι τελευταίο;
«Πίσω από κάθε θυμωμένο ενήλικο… υπάρχει ένα παιδί που δεν το άκουσαν ποτέ.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου