Πρέπει να κοπιάσεις
Και το κλαδί από μικρό
Με αγάπη να μπολιάσεις!
Η μαντινάδα μου σήμερα είναι μεταφορική.
Παρομοιάζω το μικρό παιδί με ένα δέντρο.
Και τους καρπούς, με τη χαρά που νιώθουμε όταν βλέπουμε το παιδί να προοδεύει, να ανθίζει, να στέκεται στα πόδια του και να προχωρά με αξίες, με αγάπη και φως στη ζωή του.
Αλλά τίποτα απ’ όλα αυτά δεν έρχεται τυχαία.
Για να προοδεύσει ένα παιδί, χρειάζεται φροντίδα.
Κόπο, υπομονή, θυσία.
Χρειάζεται να το μεγαλώνουμε με στοργή, να το «ποτίζουμε» με την αγάπη μας, να το προστατεύουμε από τους ανέμους της αδιαφορίας και της σκληρότητας.
Να είμαστε δίπλα του, ακόμα κι όταν δεν βλέπουμε άμεσα αποτέλεσμα.
Όπως ένα δέντρο μεγαλώνει σιγά σιγά, έτσι κι ένα παιδί.
Αν το μπολιάσεις από μικρό με αξίες, με εμπιστοσύνη, με αποδοχή, με παραδείγματα και πράξεις αγάπης, τότε θα δυναμώσει. Θα ριζώσει. Και θα δώσει καρπούς.
Γιατί δεντρό που μαραθεί
Και στο βοριά λυγίσει
Άμα 'χει ρίζες δυνατές
Πάλι θα αναντρανίσει!
Και τότε…
Ο καρπός θα γίνει χαρά.
Θα γίνει συγκίνηση.
Θα γίνει ευγνωμοσύνη.
Γιατί ό,τι δίνουμε με αγάπη, πάντα επιστρέφει με αγάπη.
Ίσως όχι αμέσως…
Αλλά σιγά σιγά.
Με υπομονή.
Και πάντα στον καιρό του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου