Δίκιο να βρεις ομπρός σου,
όταν για το συμφέρον σου
πατάς το διπλανό σου;
Πόσο έχει ξεφτιλιστεί η έννοια του επαγγελματισμού…
Πόσο φτηνά πουλάνε την αξιοπρέπεια για λίγα ευρώ παραπάνω…
Μέρες τώρα ψάχνω να αγοράσω ένα μεταχειρισμένο αυτοκίνητο τίμιο, καθαρό, ασφαλές.
Κι αντί να βρω ανθρώπους, βρίσκω λύκους ντυμένους με το προσωπείο του εμπόρου.
Προσπαθούν να μου φορτώσουν σαβούρες για διαμάντια: τρακαρισμένα, σκουριασμένα, με προβλήματα…
Κι όλα αυτά με το χαμόγελο της κοροϊδίας.
Δεν τους νοιάζει τι κόπο κάνει ένας απλός άνθρωπος για να μαζέψει λίγα χρήματα.
Δεν τους νοιάζει αν θα βάλεις την οικογένειά σου μέσα και κινδυνεύσεις.
Τους νοιάζει μόνο να τα πάρουν όσα πιο πολλά μπορούν.
Αλλά πριν το κάνουν, ας σταθούν μια στιγμή:
Αν αύριο βρεθεί στη θέση μου το παιδί τους;
Αν το κοροϊδέψει κάποιος όπως κοροϊδεύουν αυτοί;
Αν ένας άλλος κυνηγάει το κέρδος με την ίδια απληστία;
Θα αντέξουν να το δουν;
Θα πουν τότε "έτσι έκανα κι εγώ";
Ή θα ζητήσουν δικαιοσύνη την ίδια που σήμερα ποδοπατούν;
Κι αναρωτιέμαι ξανά:
Πώς απαιτείς να βρεις το δίκιο μπροστά σου,
όταν για το συμφέρον σου πατάς τον διπλανό σου;
Αυτή η μαντινάδα δεν είναι μόνο για όσους με κορόιδεψαν αυτές τις μέρες.
Είναι για κάθε έναν που ξέχασε να είναι άνθρωπος.
Για κάθε έναν που νομίζει πως λεφτά χωρίς τιμή είναι ευλογία.
Μα η αλήθεια είναι αλλιώς:
Ό,τι κερδίζεται με ψέμα, φέρνει κατάρα — όχι πρόοδο.
Η ζωή έχει τρόπο να ξεχωρίζει τους τίμιους από τους καιροσκόπους.
Και μπορεί να αργεί, αλλά πάντα λογαριάζει…
Και πληρώνει με το ίδιο νόμισμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου