Έχεις ζήσει; Ζεις; Ή απλώς υπάρχεις;

Μικρός ο δρόμος της ζωής

Κι όσο μπορείς τον γλέντα,

Με μια αγκαλιά, ένα φιλί

Και μια καλή κουβέντα!

Να αγαπάτε τη ζωή 

γιατί δεν έχει άλλη 

και να θυμάστε τα μικρά 

την κάνουνε μεγαλη!!!

Ζούμε για λίγο. Όσο κρατά μια ανάσα, ένα βλέμμα, μια στιγμή. Κι όμως, τις στιγμές τις ξοδεύουμε λες κι έχουμε απεριόριστο απόθεμα. Τρέχουμε. Πονάμε. Θυμώνουμε. Ζηλεύουμε. Και ξεχνάμε…

Ξεχνάμε πως η ζωή δεν μας ανήκει. Μας δόθηκε. Σαν δώρο. Σαν θαύμα. Για λίγο. Και κάποια μέρα, χωρίς προειδοποίηση, θα το επιστρέψουμε. Χωρίς αποσκευές. Χωρίς τίτλους. Χωρίς παράπονα. Χωρίς τίποτα.

Γι’ αυτό σε παρακαλώ… μην αφήσεις τη ζωή να περάσει σαν νερό ανάμεσα στα δάχτυλα. Γλέντα την, όπως μπορείς. Με μια αγκαλιά, ένα φιλί, μια καλή κουβέντα. Όχι αύριο. Σήμερα. Τώρα.

Μην κρατάς μέσα σου αυτά που δεν ειπώθηκαν. Μην περιμένεις τη «σωστή στιγμή». Αγάπησες; Πες το. Συγκινήθηκες; Δείξ’ το. Έκανες λάθος; Ζήτα συγγνώμη.

Γιατί στο τέλος, δεν θα μετρηθεί πόσα κέρδισες, αλλά πόσες καρδιές άγγιξες.

Σκέψου λοιπόν και απάντησε ειλικρινά: Έχεις ζήσει; Ζεις; Ή απλώς υπάρχεις;

Γίνε ουρανός

Αν είσαι χώμα και θωρείς 

Όλοι να σε πατούνε 

Γίνε ουρανός να μην μπορούν 

Ούτε να σε ακουμπούνε!

Αν ήσουν προσγειωμένος, αν ήσουν ταπεινός και χαμηλά, ήταν γιατί ήθελες να είσαι δίπλα στους ανθρώπους.

Ήθελες να στηρίζεις, να συμπαραστέκεσαι, να απλώνεις το χέρι σε όποιον έπεφτε.

Έγινες "χώμα" για να μπορούν οι άλλοι να σταθούν. Όχι για να σε ποδοπατούν.

Κι όμως… το παρεξήγησαν.

Σε είδαν χαμηλά και νόμισαν πως δεν έχεις αξία.

Σου φέρθηκαν με περιφρόνηση.

Ξέχασαν πως αυτό που είναι χαμηλά, μπορεί να είναι θεμέλιο. Μπορεί να είναι δύναμη. Μπορεί να είναι αγάπη.

Κι όταν πια νιώσεις πως το να είσαι "χώμα" έγινε βάρος και όχι τιμή,

τότε…

Γίνε ουρανός.

Ανύψωσε την ψυχή σου.

Σήκωσε τα μάτια και την καρδιά σου ψηλά.

Γίνε αυτό που δεν μπορούν να ακουμπήσουν.

Όχι από έπαρση, αλλά από ανάγκη. Από προστασία.

Για να μη σε λερώνουν όσοι δεν σε σεβάστηκαν όταν τους έδινες το καλύτερο σου.

Γιατί κάποια στιγμή… πρέπει να σταματήσεις να προσφέρεις στους λάθος ανθρώπους.

Και να μάθεις να προσφέρεις πρώτα… στον εαυτό σου.

Όλοι αξίζουμε ένα μεγάλο μπράβο!

Θέλω να σου πω ένα μεγάλο μπράβο.

Γιατί;

Άκουσέ με… και θα καταλάβεις.

Να μην ξεχνάς κάποιες φορές

Μπράβο να λες σε σένα,

Έστω και αν κατάφερες

Απ’ τα πολλά το ένα.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε να λέμε «μπράβο» στον εαυτό μας.

Για όσα παλεύουμε.

Για όσα αντέχουμε.

Για τα μικρά και τα μεγάλα που καταφέρνουμε κάθε μέρα.

Καθημερινά κάνουμε πάρα πολλά πράγματα.

Μέσα στη ροή της μέρας, δεν προλαβαίνουμε να καταλάβουμε αν είναι σημαντικά ή ασήμαντα.

Σε άλλα τα καταφέρνουμε. Σε άλλα όχι.

Σε κάποια τα καταφέρνουμε πολύ καλά,

σε κάποια… όχι και τόσο.

Δεν έχει σημασία.

Σημασία έχει πως προσπαθούμε.

Πως δεν σταματάμε.

Πως σηκωνόμαστε κάθε μέρα και λέμε: «Πάμε πάλι».

Και μόνο γι’ αυτό, μας αξίζει ένα μπράβο.

Και όχι, δεν είναι εγωιστικό να θαυμάζεις τον εαυτό σου.

Δεν είναι κακό να στέκεσαι στο τέλος της μέρας, να τον κοιτάς στον καθρέφτη,

και με περηφάνεια να του λες:

«Μπράβο σου. Τα κατάφερες. Πάλεψες.»

Ίσως κανείς να μην μας το πει.

Ίσως κανείς να μην μας χειροκροτήσει.

Αλλά εμείς ξέρουμε.

Ξέρουμε τι κουβαλάμε, τι παλεύουμε, και τι θυσιάζουμε.

Πες μπράβο στον εαυτό σου.

Όχι από εγωισμό.

Από σεβασμό.

Γιατί κάθε μέρα που δεν τα παράτησες… είναι ένας μικρός άθλος.

Και το αξίζεις αυτό το μπράβο.

Πες το. Άκουσέ το. Και πίστεψέ το.

Μέσα από τα βάσανα γεννιούνται οι πιο δυνατές ψυχές.

Μέσα από τα βάσανα 

Όποτε ξεπερνιούνται

Μόνο οι δυνατές ψυχές 

Σαν τα μωρά γεννιούνται 

Υπάρχουν στιγμές που νομίζεις πως τελείωσες.

Που τα σκοτάδια σκεπάζουν τα πάντα και δεν βρίσκεις φως.

Που λυγίζεις, κλαις, πονάς…

και λες μέσα σου πως δεν αντέχεις άλλο.

Κι όμως…

Κάπου εκεί, βαθιά μέσα σου,

υπάρχει μια δύναμη που δεν ήξερες πως έχεις.

Μια σπίθα που επιμένει να καίει,

ακόμα και μες στον πιο δυνατό άνεμο.

Όταν έρθει η στιγμή και σταθείς ξανά όρθιος,

όταν καταφέρεις να παλέψεις και να ανταπεξέλθεις,

τότε δεν είσαι πια ο ίδιος.

Έχεις αλλάξει.

Έχεις γίνει πιο δυνατός.

Πιο αληθινός.

Πιο γεμάτος.

Γιατί όταν ξεπερνάς τον πόνο,

δεν επιστρέφεις πίσω όπως ήσουν.

Γεννιέσαι ξανά.

Όχι στο σώμα…

μα στην ψυχή.

Σαν μωρό που βγαίνει απ’ τη μήτρα του πόνου,

καθαρό, δυνατό, αληθινό.

Κι αυτή η νέα ψυχή που αναδύεται,

είναι πιο σοφή, πιο γαλήνια, πιο γεμάτη αγάπη.

Γιατί ξέρει πια…

ότι ο πόνος δεν ήταν το τέλος,

αλλά η αρχή.

Ταξίδια με το νου

Εγώ ταξίδια με το νου 

Και όνειρα θα κάνω 

Γιατί έμαθα αισιόδοξα 

Να ζω πριν να πεθάνω!

Δεν χρειάζεται να πας στην άλλη άκρη του κόσμου για να ζήσεις κάτι όμορφο.

Δεν χρειάζεται να έχεις γεμάτο πορτοφόλι για να νιώσεις γεμάτη την ψυχή σου.

Δεν χρειάζεται να περιμένεις «καλύτερες μέρες» για να χαμογελάσεις.

Το πιο μεγάλο ταξίδι, μπορεί να είναι η απόσταση από το σπίτι σου μέχρι τη θάλασσα.

Η βόλτα μέχρι το πάρκο.

Το χαμόγελο που έδωσες σε έναν άγνωστο.

Η καλημέρα που είπες με την καρδιά σου.

Αν έχεις νου και ψυχή που ξέρει να ονειρεύεται, τότε μπορείς να κάνεις ταξίδια που δεν τα φτάνει κανένα αεροπλάνο.

Αν έχεις καρδιά που δεν το βάζει κάτω, μπορείς να ζήσεις, ακόμη κι αν όλα γύρω σου φωνάζουν «παραιτήσου».

Μην αφήνεις τα λίγα σου χρήματα να σε κάνουν να νομίζεις πως είσαι φτωχός.

Είσαι πλούσιος, αν έχεις ελπίδα.

Αν δεν έσβησε μέσα σου η λαχτάρα για το αύριο.

Αν κάθε μέρα σου λες:

«Ζω, και θα ζήσω όμορφα με αυτά που έχω, όχι με όσα μου λείπουν».

Γιατί το πιο αληθινό ταξίδι, είναι αυτό που ξεκινάει μέσα μας.

Κι εκεί, δεν μας σταματάει κανένας.

Η ευθύνη δεν είναι βάρος είναι δύναμη.

Αν θες να μη χρειάζεσαι

της ζωής τα δεκανίκια,

ανέλαβε τις πράξεις σου

σήκωσε τα μανίκια!

Πόσες φορές, αλήθεια, έχουμε πέσει και μείναμε κάτω;

Όχι γιατί δεν μπορούσαμε να σηκωθούμε,

μα γιατί… μας βόλεψε να μας λυπούνται.

Γιατί ήταν πιο εύκολο να πούμε:

«Φταίνε οι άλλοι. Φταίνε οι καταστάσεις. Φταίει η ζωή.»

Και τότε…

ψάχνουμε δεκανίκια.

Δεκανίκια της ζωής είναι όλα όσα μας κρατούν όρθιους, χωρίς όμως να περπατάμε πραγματικά.

Είναι τα ψέματα που λέμε στον εαυτό μας.

Είναι οι άνθρωποι που χρησιμοποιούμε για να μη μείνουμε μόνοι.

Είναι οι συνήθειες που μας κοιμίζουν,

όπως το αλκοόλ, οι ναρκωτικές ουσίες,

οι εξαρτήσεις που βαφτίζουμε «ανακούφιση»,

ενώ στην ουσία μας βουλιάζουν πιο βαθιά.

Είναι οι φυγές που μας σκοτώνουν αργά,

γιατί μας κρατούν μακριά απ’ τη ζωή που μπορούμε και πρέπει να ζήσουμε.

Μα δεν γίνεται έτσι να προχωρήσεις.

Αργά ή γρήγορα, θα χρειαστεί να σταθείς στα δικά σου πόδια.

Να κοιτάξεις τη ζωή σου κατάματα,

και να πεις:

«Ως εδώ. Ό,τι έκανα, το αναλαμβάνω. Ό,τι δεν έκανα, θα το προσπαθήσω. Ό,τι με κρατούσε πίσω, το αφήνω πίσω.»

Η ευθύνη δεν είναι βάρος είναι δύναμη.

Η δουλειά δεν είναι κατάρα είναι λύτρωση.

Η πράξη δεν είναι υποχρέωση είναι ελευθερία.

Γι’ αυτό…

Σήκωσε τα μανίκια.

Και πιάσε δουλειά.

Δουλειά με τον εαυτό σου:

να συγχωρήσεις, να παλέψεις, να ωριμάσεις.

Δουλειά με τη ζωή σου:

να την πάρεις στα χέρια σου και να τη φτιάξεις όπως την ονειρεύεσαι.

Μόνο τότε δε θα χρειάζεσαι πια δεκανίκια.

Γιατί θα έχεις βρει το δικό σου βήμα.

Και θα περπατάς… ελεύθερος.

Δεν θεωρείσαι δυνατός για αυτά που πέρασες, αλλά για αυτά που ξεπέρασες

Δεν θεωρείσαι δυνατός 

Όσα και αν περάσεις 

Μα της ζωής τα δύσκολα 

Όταν τα ξεπεράσεις!

Η ζωή, πάντα θα φέρνει δυσκολίες.

Πόνο, απώλειες, απογοητεύσεις.

Και πολλές φορές, απλώς… περιμένουμε.

Κλεινόμαστε.

Σιωπούμε.

Κι αφήνουμε τον καιρό να περάσει.

Και, ναι…

Περνάει.

Όλα κάποτε περνούν.

Μα το ότι κάτι πέρασε… δεν σημαίνει ότι το ξεπέρασες.

Άλλο να περάσει ο καιρός κι άλλο να έχεις εσύ κάνει κάτι, να έχεις σταθεί όρθιος, να έχεις σταθεί σοφότερος, δυνατότερος, καθαρότερος.

Το “ξεπέρασα” δεν είναι απλή λέξη.

Είναι απόφαση.

Είναι τρόπος.

Είναι το πώς διαχειρίστηκες αυτό που σου συνέβη.

Γιατί το ξεπερνώ…

σημαίνει πως δεν άφησα τη ζωή να με σαρώσει.

Δεν έκανα απλώς υπομονή.

Έκανα βήματα.

Πήρα επιλογές.

Στάθηκα απέναντι στο σκοτάδι και του είπα:

«Εγώ θα ζήσω. Εγώ θα συνεχίσω. Εγώ θα βρω το φως ξανά.»

Αυτό είναι ξεπέρασμα.

Όχι απλά πέρασε το κακό…

αλλά εγώ δεν έμεινα μέσα του.

Δεν με πήρε μαζί του.

Δεν με λύγισε για πάντα.

Με δυσκόλεψε; Ναι.

Με πόνεσε; Βαθιά.

Αλλά το ξεπέρασα.

Κι αυτό… είναι δύναμη.

Γιατί δεν θεωρείσαι δυνατός απ’ όσα πέρασες.

Θεωρείσαι δυνατός…

απ’ όσα ξεπέρασες.

Μας λείπει πολύ η ευγνωμοσύνη…

Αν έχεις σκέψη θετική

Καλή καρδιά θα γίνει

Γέλασε, πες ευχαριστώ

Και νιώσε ευγνωμοσύνη

Μας λείπει πολύ η ευγνωμοσύνη…

Να χαμογελάς.

Να λες «ευχαριστώ» γι’ αυτά που έχεις, κι όχι να γκρινιάζεις γι’ αυτά που σου λείπουν.

Να λες «καλημέρα» με όλη σου την ψυχή.

Να γελάς, ακόμα κι αν σε λένε "χαζοχαρούμενο".

Να χαμογελάς, ακόμα κι αν δείχνεις «χαζός».

Γιατί δεν είναι χαζός αυτός που χαμογελά…

Χαζός είναι αυτός που ζει και δε νιώθει πόσο ευλογημένος είναι.

Μας έμαθαν να κοιτάμε τι δεν έχουμε.

Να συγκρίνουμε. Να ζηλεύουμε. Να απαιτούμε.

Ξεχάσαμε να λέμε «ευχαριστώ» που σήμερα αναπνέουμε.

Που ακούμε. Που βλέπουμε.

Που έχουμε έναν άνθρωπο να μας αγαπά, έναν ήλιο να μας φωτίζει, δυο πόδια να μας πηγαίνουν όπου θέλουμε.

Η ευγνωμοσύνη δεν είναι αδυναμία.

Είναι Δύναμη.

Είναι Ανάταση.

Είναι Αντίσταση στον κόσμο που μας θέλει μουτρωμένους, θυμωμένους, αγνώμονες.

Πες «ευχαριστώ».

Χαμογέλα.

Κι αν γελάνε με σένα, χαμογέλα περισσότερο.

Γιατί εσύ έχεις κάτι που αυτοί δεν έχουν:

Μια καρδιά που νιώθει.

Κι αυτό… δεν αγοράζεται.

Πονάει πολύ όταν συνειδητοποιείς ότι δεν αγαπούν εσένα αλλά αυτό που κάνεις!

Πονάει πολύ αν κάποτε 

Συνειδητοποιήσεις 

Ότι μονάχα σ' αγαπούν 

Αν εξυπηρετήσεις!

Πονάει…

Πονάει πολύ, όταν κάποια στιγμή ξυπνάς…

και καταλαβαίνεις πως δεν αγαπούσαν εσένα.

Αγαπούσαν το χαμόγελό σου, μόνο όταν τους έκανε καλό. Αγαπούσαν το χέρι σου,

μόνο όταν τους έδινες κάτι. Αγαπούσαν την παρουσία σου, μόνο όταν τους βόλευε.

Κι όταν σταμάτησες να τους εξυπηρετείς, έπαψαν και να σε «αγαπούν»…

Δεν σε ρώτησαν ποτέ αν είσαι καλά.

Δεν νοιάστηκαν τι κρύβεις πίσω απ’ το χαμόγελο.

Μόνο το «φως» σου ήθελαν.

Μα όταν το φως σου άρχισε να σβήνει,

δεν πλησίασε κανείς να κρατήσει ένα κερί δίπλα σου.

Είναι σκληρό… να βλέπεις πως για κάποιους ήσουν χρήσιμος, όχι πολύτιμος.

Πως ήσουν ένας ρόλος, όχι μια ψυχή.

Πως τους εξυπηρετούσες, αλλά δεν τους ενέπνεες.

Κι όταν έπαψες να εξυπηρετείς, έπαψες να τους «χρειάζεσαι».

Μα ξέρεις κάτι;

Εκεί ακριβώς γεννιέται η πιο βαθιά αλήθεια:

όταν μένεις μόνος, βλέπεις καθαρά ποιος είσαι… κι αρχίζεις, ίσως για πρώτη φορά,

να αγαπάς εσύ τον εαυτό σου.

Όχι γιατί είσαι χρήσιμος, αλλά γιατί είσαι άνθρωπος.

Γιατί έχεις ψυχή.

Γιατί κουβαλάς βάρη που δεν είδε κανείς.

Γιατί άντεξες…

Γιατί ακόμα αναπνέεις.

Κι αυτό… κανείς δεν μπορεί να στο πάρει.

Δεν ψάχνω ήρεμα νερά… έμαθα να ταξιδεύω μες στα κύματα.

Τη θάλασσα που λεν ζωή

Όλοι την ταξιδεύουν 

Κι αν είναι μαύρη και άγρια 

Κάποιοι την ημερεύουν.

Μες στη φουρτούνα τη ζωής 

Μακριά απο λιμάνι 

Εκεί μονάχα φαίνονται 

Η γνήσιοι καπετάνοι 

Καπετάνιος δεν γίνεσαι επειδή κρατάς τιμόνι, αλλά επειδή δεν το αφήνεις στα δύσκολα!

Κάποτε… όταν ήμουν παιδί, πίστευα πως η ζωή είναι λιμάνι.

Ήσυχο. Σταθερό. Προστατευμένο.

Όσο όμως περνούσαν τα χρόνια… κατάλαβα.

Η ζωή δεν είναι παντα λιμάνι.

Είναι θάλασσα, πέλαγος, ωκεανός!

Άλλοτε ήρεμη, άλλοτε φουρτουνιασμένη… κι άλλες φορές λυσσονανάει, σε τρομάζει και νιώθεις ότι θα σε καταπιεί!

Κι εκεί είναι που φαίνονται όλα.

Όχι στα εύκολα. Όχι στις μπουνάτσες.

Στα κύματα. Στα μεγάλα.

Εκεί ξεχωρίζουν οι καπετάνιοι.

Οι αληθινοί.

Αυτοί που, όταν όλα γέρνουν… δε φεύγουν.

Πιάνουν πιο σφιχτά το τιμόνι.

Κοιτάνε τη φουρτούνα στα μάτια και λένε:

«Θα περάσει κι αυτό.»

Όχι πως δεν φοβούνται.

Μα δεν αφήνουν τον φόβο να τους κυβερνήσει.

Δεν ψάχνουν λιμάνι να κρυφτούν.

Έμαθαν να ταξιδεύουν… μέσα στη φουρτούνα.

Κι έτσι… τελικά, τη δαμάζουν.

Ίσως αυτό να ’ναι η ζωή, τελικά:

Όχι να τη βγάλεις καθαρή, όχι χωρίς σταγόνα πάνω σου…

Αλλά να μάθεις να πλέεις.

Να κρατιέσαι.

Να αντέχεις.

Να συνεχίζεις.

Ό,τι καιρό και να 'χει!

Όποιος αξίζει να τον σέβονται δεν το απαιτεί!

Άλλοι απαιτούν το σεβασμό 

Και το διαλαλούνε

Κι άλλοι τονε κερδίζουνε 

Χωρίς πολλά να πούνε!

Ο σεβασμός κερδίζεται 

Όταν θα τα αλλάξεις 

Τα ψεύτικα τα λόγια σου

Και να τα κάνεις πράξεις!

Κάποιοι ζητάνε σεβασμό. Αλλά....

Φωνάζουν, απαιτούν, τον διεκδικούν με λύσσα.

Αλλά να σου πω;

Όποιος χρειάζεται να πείσει τους άλλους να τον σέβονται, συνήθως δεν έχει δώσει κανέναν λόγο να τον εμπιστευτείς, πόσο μάλλον να τον θαυμάσεις.

Γιατί ο σεβασμός δεν αγοράζεται, ούτε μαθαίνεται απ’ έξω. Χτίζεται. Αργά, χωρίς πολλά λόγια, μέσα από πράξεις που λένε την αλήθεια και βλέμματα που δεν χρειάζονται εξηγήσεις.

Δε σε σέβονται επειδή φωνάζεις, αλλά επειδή όταν οι άλλοι κάνουν φασαρία, εσύ στέκεσαι ήσυχος και ακέραιος.

Δε σε σέβονται επειδή δείχνεις δυνατός, αλλά επειδή διάλεξες να είσαι ευγενικός, ακόμα κι όταν θα μπορούσες να πληγώσεις.

Δε σε σέβονται για όσα είπες, αλλά για εκείνα που κράτησες μέσα σου κι έκανες χωρίς να τα φωνάξεις.

Και στο τέλος;

Όποιος όντως αξίζει το σεβασμό, δε χρειάζεται να κάνει τίποτα απολύτως!

Ο σεβασμός τον ακολουθεί... σιωπηλά... σαν

το φως που ακολουθεί τον ήλιο που απλώς ανατέλλει.

Χωρίς ταραχή. Χωρίς ντόρο.

Απλώς... επειδή λάμπει.

Πλούσιος θα γίνεις μόνο όταν μπορείς να αποκτήσεις όσα δεν αγοράζονται.

Όσα δεν αγοράζονται 

Όταν θα αποκτήσεις 

Θα γίνεις πλουσιότερος 

Κι ως πεθυμάς θα ζήσεις!

Πλούσιος θα γίνεις μόνο όταν μπορείς να αποκτήσεις όσα δεν αγοράζονται. 

Καθημερινά κυνηγάμε…

Τρέχουμε να προλάβουμε τη ζωή,

Να φτάσουμε στόχους, να αποκτήσουμε πράγματα.

Να νιώσουμε πως “τα καταφέραμε”.

Μα ποια είναι τελικά η επιτυχία;

Τι έχει αληθινή αξία;

Πλούτος δεν είναι τα νούμερα στους τραπεζικούς λογαριασμούς.

Δεν είναι τα σπίτια, τα αυτοκίνητα, τα ακριβά ρούχα.

Κακά τα ψέματα, πασχίζουμε όλοι να τα αποκτήσουμε,

Γιατί χρειαζόμαστε χρήματα για να ζήσουμε…

Κακώς ή καλώς, έτσι είναι η ζωή μας.

Μα στο κυνήγι αυτό, ξεχνάμε τα πιο σημαντικά: Τα αγαθά που δεν αγοράζονται.

Ένα βλέμμα γεμάτο αγάπη.

Μια κουβέντα που σου δίνει κουράγιο.

Ένα χέρι που σε κρατά όταν λυγίζεις.

Η παρουσία ενός ανθρώπου που σε νιώθει, χωρίς να πεις λέξη.

Η υγεία σου.

Η ψυχική σου ηρεμία.

Η πίστη σου.

Η συνείδησή σου καθαρή.

Αυτά είναι που γεμίζουν την ψυχή.

Και όταν τα αποκτήσεις, καταλαβαίνεις…

Δεν ήσουν φτωχός επειδή δεν είχες,

Ήσουν φτωχός επειδή δεν τα έβλεπες.

Μπορεί να μην έχουμε ό,τι θέλουμε,

Μα έχουμε ό,τι αξίζει.

Και τότε…

Γινόμαστε πλούσιοι χωρίς να το καταλάβουμε.

Ζούμε όχι όπως μας προστάζουν, αλλά όπως πεθυμάει η καρδιά μας.

Αληθινά. Ταπεινά. Ανθρώπινα.

Δεν μπορώ άλλο να κρύβω τα συναισθήματά μου

Θα λέω ό,τι αισθάνομαι 

Και όχι ό,τι νομίζω 

Γιατί στη ζωή μου έμαθα 

Εφόσον ζω ελπίζω!

Έγραψα τη σημερινή μαντινάδα με την καρδιά μου, γιατί κουράστηκα να σωπαίνω. Κουράστηκα να λέω αυτά που “πρέπει” ή αυτά που “φαίνονται σωστά”.

Δεν μπορώ άλλο να κρύβω τα συναισθήματά μου, μόνο και μόνο για να μη στεναχωρηθούν ή για να είναι κάποιοι άλλοι ευχαριστημένοι.

Από ένα σημείο και μετά, η ζωή μάς μαθαίνει ότι αξίζει να εκφράζεις αυτό που πραγματικά αισθάνεσαι, όχι απλώς αυτό που σκέφτεσαι.

Ό,τι δεν λέγεται βαραίνει. Κι ό,τι μένει μέσα μας, σαπίζει. Γι’ αυτό προτιμώ να πω μια αλήθεια που πονά, παρά ένα ψέμα που ησυχάζει.

Κι όσο αναπνέω, όσο χτυπά η καρδιά μου, δεν παραιτούμαι, εφόσον ζω, ελπίζω.

Η ελπίδα δεν είναι απλά σκέψη, είναι στάση ζωής. Είναι το φως που κρατάμε αναμμένο, ακόμη και στα πιο σκοτεινά μας βράδια.

Αν θες να ζήσεις αληθινά, μη φοβάσαι να νιώθεις. Μη φοβάσαι να ελπίζεις.