Όλοι την ταξιδεύουν
Κι αν είναι μαύρη και άγρια
Κάποιοι την ημερεύουν.
Μες στη φουρτούνα τη ζωής
Μακριά απο λιμάνι
Εκεί μονάχα φαίνονται
Η γνήσιοι καπετάνοι
Καπετάνιος δεν γίνεσαι επειδή κρατάς τιμόνι, αλλά επειδή δεν το αφήνεις στα δύσκολα!
Κάποτε… όταν ήμουν παιδί, πίστευα πως η ζωή είναι λιμάνι.
Ήσυχο. Σταθερό. Προστατευμένο.
Όσο όμως περνούσαν τα χρόνια… κατάλαβα.
Η ζωή δεν είναι παντα λιμάνι.
Είναι θάλασσα, πέλαγος, ωκεανός!
Άλλοτε ήρεμη, άλλοτε φουρτουνιασμένη… κι άλλες φορές λυσσονανάει, σε τρομάζει και νιώθεις ότι θα σε καταπιεί!
Κι εκεί είναι που φαίνονται όλα.
Όχι στα εύκολα. Όχι στις μπουνάτσες.
Στα κύματα. Στα μεγάλα.
Εκεί ξεχωρίζουν οι καπετάνιοι.
Οι αληθινοί.
Αυτοί που, όταν όλα γέρνουν… δε φεύγουν.
Πιάνουν πιο σφιχτά το τιμόνι.
Κοιτάνε τη φουρτούνα στα μάτια και λένε:
«Θα περάσει κι αυτό.»
Όχι πως δεν φοβούνται.
Μα δεν αφήνουν τον φόβο να τους κυβερνήσει.
Δεν ψάχνουν λιμάνι να κρυφτούν.
Έμαθαν να ταξιδεύουν… μέσα στη φουρτούνα.
Κι έτσι… τελικά, τη δαμάζουν.
Ίσως αυτό να ’ναι η ζωή, τελικά:
Όχι να τη βγάλεις καθαρή, όχι χωρίς σταγόνα πάνω σου…
Αλλά να μάθεις να πλέεις.
Να κρατιέσαι.
Να αντέχεις.
Να συνεχίζεις.
Ό,τι καιρό και να 'χει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου