Όποιος αξίζει να τον σέβονται δεν το απαιτεί!

Άλλοι απαιτούν το σεβασμό 

Και το διαλαλούνε

Κι άλλοι τονε κερδίζουνε 

Χωρίς πολλά να πούνε!

Ο σεβασμός κερδίζεται 

Όταν θα τα αλλάξεις 

Τα ψεύτικα τα λόγια σου

Και να τα κάνεις πράξεις!

Κάποιοι ζητάνε σεβασμό. Αλλά....

Φωνάζουν, απαιτούν, τον διεκδικούν με λύσσα.

Αλλά να σου πω;

Όποιος χρειάζεται να πείσει τους άλλους να τον σέβονται, συνήθως δεν έχει δώσει κανέναν λόγο να τον εμπιστευτείς, πόσο μάλλον να τον θαυμάσεις.

Γιατί ο σεβασμός δεν αγοράζεται, ούτε μαθαίνεται απ’ έξω. Χτίζεται. Αργά, χωρίς πολλά λόγια, μέσα από πράξεις που λένε την αλήθεια και βλέμματα που δεν χρειάζονται εξηγήσεις.

Δε σε σέβονται επειδή φωνάζεις, αλλά επειδή όταν οι άλλοι κάνουν φασαρία, εσύ στέκεσαι ήσυχος και ακέραιος.

Δε σε σέβονται επειδή δείχνεις δυνατός, αλλά επειδή διάλεξες να είσαι ευγενικός, ακόμα κι όταν θα μπορούσες να πληγώσεις.

Δε σε σέβονται για όσα είπες, αλλά για εκείνα που κράτησες μέσα σου κι έκανες χωρίς να τα φωνάξεις.

Και στο τέλος;

Όποιος όντως αξίζει το σεβασμό, δε χρειάζεται να κάνει τίποτα απολύτως!

Ο σεβασμός τον ακολουθεί... σιωπηλά... σαν

το φως που ακολουθεί τον ήλιο που απλώς ανατέλλει.

Χωρίς ταραχή. Χωρίς ντόρο.

Απλώς... επειδή λάμπει.