της ζωής τα δεκανίκια,
ανέλαβε τις πράξεις σου
σήκωσε τα μανίκια!
Πόσες φορές, αλήθεια, έχουμε πέσει και μείναμε κάτω;
Όχι γιατί δεν μπορούσαμε να σηκωθούμε,
μα γιατί… μας βόλεψε να μας λυπούνται.
Γιατί ήταν πιο εύκολο να πούμε:
«Φταίνε οι άλλοι. Φταίνε οι καταστάσεις. Φταίει η ζωή.»
Και τότε…
ψάχνουμε δεκανίκια.
Δεκανίκια της ζωής είναι όλα όσα μας κρατούν όρθιους, χωρίς όμως να περπατάμε πραγματικά.
Είναι τα ψέματα που λέμε στον εαυτό μας.
Είναι οι άνθρωποι που χρησιμοποιούμε για να μη μείνουμε μόνοι.
Είναι οι συνήθειες που μας κοιμίζουν,
όπως το αλκοόλ, οι ναρκωτικές ουσίες,
οι εξαρτήσεις που βαφτίζουμε «ανακούφιση»,
ενώ στην ουσία μας βουλιάζουν πιο βαθιά.
Είναι οι φυγές που μας σκοτώνουν αργά,
γιατί μας κρατούν μακριά απ’ τη ζωή που μπορούμε και πρέπει να ζήσουμε.
Μα δεν γίνεται έτσι να προχωρήσεις.
Αργά ή γρήγορα, θα χρειαστεί να σταθείς στα δικά σου πόδια.
Να κοιτάξεις τη ζωή σου κατάματα,
και να πεις:
«Ως εδώ. Ό,τι έκανα, το αναλαμβάνω. Ό,τι δεν έκανα, θα το προσπαθήσω. Ό,τι με κρατούσε πίσω, το αφήνω πίσω.»
Η ευθύνη δεν είναι βάρος είναι δύναμη.
Η δουλειά δεν είναι κατάρα είναι λύτρωση.
Η πράξη δεν είναι υποχρέωση είναι ελευθερία.
Γι’ αυτό…
Σήκωσε τα μανίκια.
Και πιάσε δουλειά.
Δουλειά με τον εαυτό σου:
να συγχωρήσεις, να παλέψεις, να ωριμάσεις.
Δουλειά με τη ζωή σου:
να την πάρεις στα χέρια σου και να τη φτιάξεις όπως την ονειρεύεσαι.
Μόνο τότε δε θα χρειάζεσαι πια δεκανίκια.
Γιατί θα έχεις βρει το δικό σου βήμα.
Και θα περπατάς… ελεύθερος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου