Συνειδητοποιήσεις
Ότι μονάχα σ' αγαπούν
Αν εξυπηρετήσεις!
Πονάει…
Πονάει πολύ, όταν κάποια στιγμή ξυπνάς…
και καταλαβαίνεις πως δεν αγαπούσαν εσένα.
Αγαπούσαν το χαμόγελό σου, μόνο όταν τους έκανε καλό. Αγαπούσαν το χέρι σου,
μόνο όταν τους έδινες κάτι. Αγαπούσαν την παρουσία σου, μόνο όταν τους βόλευε.
Κι όταν σταμάτησες να τους εξυπηρετείς, έπαψαν και να σε «αγαπούν»…
Δεν σε ρώτησαν ποτέ αν είσαι καλά.
Δεν νοιάστηκαν τι κρύβεις πίσω απ’ το χαμόγελο.
Μόνο το «φως» σου ήθελαν.
Μα όταν το φως σου άρχισε να σβήνει,
δεν πλησίασε κανείς να κρατήσει ένα κερί δίπλα σου.
Είναι σκληρό… να βλέπεις πως για κάποιους ήσουν χρήσιμος, όχι πολύτιμος.
Πως ήσουν ένας ρόλος, όχι μια ψυχή.
Πως τους εξυπηρετούσες, αλλά δεν τους ενέπνεες.
Κι όταν έπαψες να εξυπηρετείς, έπαψες να τους «χρειάζεσαι».
Μα ξέρεις κάτι;
Εκεί ακριβώς γεννιέται η πιο βαθιά αλήθεια:
όταν μένεις μόνος, βλέπεις καθαρά ποιος είσαι… κι αρχίζεις, ίσως για πρώτη φορά,
να αγαπάς εσύ τον εαυτό σου.
Όχι γιατί είσαι χρήσιμος, αλλά γιατί είσαι άνθρωπος.
Γιατί έχεις ψυχή.
Γιατί κουβαλάς βάρη που δεν είδε κανείς.
Γιατί άντεξες…
Γιατί ακόμα αναπνέεις.
Κι αυτό… κανείς δεν μπορεί να στο πάρει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου