Πολλοί γιατί τους πάνε
Και άλλοι γιατί μες στην καρδιά
Πολύ βαθιά πονάνε!
Ποτέ μην ειρωνεύεσαι
Τον μαυροφορεμένο
Γιατί δεν ξέρεις τι καημός
Τον έχει εκεί φερμένο!
Αυτές τις δυο μαντινάδες τις έβγαλα επιτόπου, στο ξεκίνημά μου, τότε που άρχισα να γράφω μαντινάδες μέσα απ’ τον βαθύ μου πόνο.
Είχα μόλις χάσει ένα πολύ αγαπημένο συγγενικό μου πρόσωπο… Φορούσα μαύρα και πήγα σ’ ένα μαγαζί να αγοράσω κι άλλα.
Η πολίτρια με κοίταξε ειρωνικά και με ένα αδιάφορο γελάκι μου είπε:
«Πάλι μαύρα θα πάρετε;»
Εκείνη τη στιγμή βγήκαν από μέσα μου αυτές οι δυο μαντινάδες. Της τις είπα, με την ψυχή μου να τρέμει.
Σοβάρεψε. Με κοίταξε σιωπηλή και μου ζήτησε συγγνώμη.
Της χτύπησα απαλά τον ώμο και της είπα:
«Την επόμενη φορά, κοπελιά, να προσέχεις…»
Γιατί τα μαύρα ρούχα τα φορούν πολλοί.
Άλλοι γιατί τους πάνε.
Κι άλλοι γιατί πενθούν… γιατί κουβαλούν μέσα τους έναν πόνο που δεν χωράει στα λόγια.
Κι αυτό, φαίνεται.
Φαίνεται στο πρόσωπο, στο βλέμμα, στην έκφραση.
Άλλο είναι το μαύρο του θεαθήναι, κι άλλο το μαύρο της απώλειας και του καημού.
Γι’ αυτό… πριν ειρωνευτείς, πριν σχολιάσεις, πριν γελάσεις, κοίτα καλά τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου.
Γιατί ίσως εκείνη τη στιγμή να στέκεσαι μπροστά σε μια ψυχή που ματώνει.
Και μια τέτοια ψυχή… θέλει μόνο λίγη σιωπή και σεβασμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου