Τη μοίρα του ορίζει
Το σκάρτο από το καλό
Ξέρει να ξεχωρίζει!
Μα αν έπαθες και δεν έμαθες
Κι αφού έχεις μεγαλώσει
Φαίνεται τζάμπα Ο Θεός
Το μυαλό σου το 'χει δώσει!
Η ζωή είναι γεμάτη μαθήματα. Κάθε εμπειρία, κάθε πόνος, κάθε χαρά έρχεται για να μας διδάξει κάτι. Όσο ωριμάζει ο άνθρωπος, θα έπρεπε να γίνεται πιο σοφός· να μπορεί να ξεχωρίσει το καλό από το σκάρτο, το φως από το σκοτάδι, το αληθινό από το απατηλό.
Η πρώτη μαντινάδα μου λοιπόν είναι μια υπενθύμιση πως η ωριμότητα δεν είναι απλώς θέμα ηλικίας, αλλά ικανότητα διάκρισης και αυτογνωσίας.
Η δεύτερη μαντινάδα μου, με μια χιουμοριστική χροιά, απευθύνεται σε όσους μεγαλώνουν αλλά δεν μαθαίνουν. Που, ενώ η ζωή τούς χτυπά την πόρτα με παθήματα, αυτοί δεν ανοίγουν για να μάθουν. Είναι σαν να τους χάρισε ο Θεός μυαλό, αλλά να το άφησαν στο ράφι, αχρησιμοποίητο. Γι' αυτό κι έχει μέσα της μια δόση σαρκασμού, όχι για να κοροϊδέψει, αλλά για να ταρακουνήσει.
Το κρίσιμο ερώτημα είναι: τι πρέπει να κάνουμε για να μην ανήκουμε σε αυτούς; Η απάντηση είναι απλή αλλά απαιτητική. Πρέπει να ακούμε. Να στοχαζόμαστε. Να μην επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη από εγωισμό ή αμέλεια. Να παραδεχόμαστε την αλήθεια, έστω κι αν μας πονά. Να επιδιώκουμε την αυτογνωσία κι όχι την επιβεβαίωση. Γιατί μόνο όταν τα παθήματα γίνουν μαθήματα, τότε το μυαλό πιάνει τόπο — κι η ψυχή ωριμάζει πραγματικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου