Μα αυτή που μεγαλώνει
Κι αν αρρωστήσει το παιδί
Δίπλα του ξημερώνει!
Λογάται μάνα μόνο αυτή
Που με στοργή φροντίζει
Και για το κάθε της παιδί
Τα πάντα χαλαλίζει!
Σήμερα δεν θέλω να σταθώ στη λέξη «μάνα» σαν λέξη.
Όπως συνηθίζουμε να κάνουμε κάθε Μάιο, με λουλούδια και ευχές.
Θέλω να μιλήσω για τη μάνα σαν ουσία. Σαν παρουσία. Σαν θυσία.
Μάνα δεν είναι απλώς αυτή που φέρνει ένα παιδί στον κόσμο.
Είναι αυτή που του δίνει τον κόσμο της.
Που ξαγρυπνά όταν έχει πυρετό. Που σκουπίζει τα δάκρυά του και του μαθαίνει να στέκεται ξανά.
Που πονά όταν το παιδί της πονά — κι ας μην είναι από τη δική της σάρκα.
Υπάρχουν γυναίκες που γέννησαν, μα δεν αγάπησαν.
Που εγκατέλειψαν.
Που έκλεισαν τα μάτια σε κακοποίηση, σε αδικία, σε ανάγκη.
Κι υπάρχουν και άλλες που δεν γέννησαν ποτέ, μα έγιναν μάνες με όλη τη σημασία της λέξης.
Με την αγκαλιά τους, με τη φροντίδα τους, με την άνευ όρων αγάπη τους.
Η μάνα δεν μετριέται με βιολογία.
Μετριέται με πράξεις.
Με καρδιά.
Με αυτοθυσία.
Με στοργή.
Γιατί «μάνα» είναι τίτλος τιμής. Όχι ρόλος που τον δίνει η φύση.
Τον χαρίζει η ζωή, σε όποια τον αξίζει.
Χρόνια πολλά, λοιπόν, σε όλες τις μάνες του κόσμου.
Στις μάνες με ουσία και όχι στις μάνες σαν λέξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου