Δεν ήμουν ποτέ περήφανος για τα λάθη που έκανα.

Δεν είμαι υπερήφανος 

Για τα δικά μου λάθη 

Όμως θα υπερηφανευτώ

Από εκείνα έχω μάθει!

Δεν ήμουν ποτέ περήφανος για τα λάθη που έκανα. Όμως σήμερα νιώθω περήφανος για τον άνθρωπο που έγινα εξαιτίας αυτών των λαθών.

Γιατί τα λάθη μου, όσο κι αν πόνεσαν, με δίδαξαν. Μου έδειξαν πού χρειάζομαι δουλειά, μου φανέρωσαν την αξία της συγγνώμης, της επιμονής, της αλλαγής.

Δεν τα νοσταλγώ. Μα δεν τα αρνούμαι. Τα αναγνωρίζω ως κομμάτι του εαυτού μου που με έφερε ως εδώ.

Κι όμως... υπάρχουν κάποια λάθη που όσο περνά ο καιρός, τόσο πιο βαριά γίνονται μέσα μου. Λάθη που πλήγωσαν πρόσωπα αγαπημένα, ξεχωριστά. Όποτε τα θυμάμαι, πονάει η καρδιά μου. Γιατί σκέφτομαι όχι μόνο τον πόνο της στιγμής, αλλά και τα ψυχολογικά σημάδια που ίσως άφησα πίσω μου.

Και τι δεν θα έδινα, αν μπορούσα να τα αναιρέσω. Να πάρω πίσω μια κουβέντα, μια πράξη, μια αμέλεια. Μα η ζωή δεν έχει κουμπί "αναίρεσης". Έχει μόνο δρόμο προς τα μπρος —και επιλογή να γίνεις καλύτερος.

Δεν ψάχνω πια δικαιολογίες. Μονάχα εύχομαι η συγγνώμη μου να φτάσει στις καρδιές που πλήγωσα, όπως έφτασε πρώτα στη δική μου.

Και εύχομαι οι ψυχές που πλήγωσα —εκούσια ή ακούσια— να βρουν γαλήνη και ψυχική ηρεμία. Κι εγώ, απ’ την πλευρά μου, θα κάνω ό,τι περνάει απ’ το χέρι μου για να συμβεί αυτό.

Γιατί δεν είμαι περήφανος για το ότι πόνεσα κάποιον. Μα είμαι αποφασισμένος να μην ξαναγίνω αιτία πόνου.