Στο τοίχο τον ασπρισμένο
Του θανάτου σου αγγελτήριο
Απάνω κολλημένο!
Δεν γνωριζόμασταν πολύ
Μα όποτε περνούσα
Με ένα γλυκό χαμόγελο
Πάντα σε χαιρετούσα
Και εσύ μου ανταπόδιδες
Γεμάτη καλοσύνη
Θα σε θυμάμαι κι όσο ζω
Θα νιώθω ευγνωμοσύνη!
Πέντε χρόνια τώρα που το τρέξιμο έγινε κομμάτι της ζωής μου, οι διαδρομές μου μ’ έφεραν σε πολλές γνωριμίες. Μία απ’ αυτές, απλή μα ζεστή, ήταν μ’ εκείνη τη γλυκιά γριούλα. Καθισμένη πάντα έξω από το σπίτι της, το χειμώνα στον ήλιο να ζεσταθεί, το καλοκαίρι στον ασκιανό να δροσιστεί, με το βλέμμα της να παρακολουθεί τον κόσμο που περνά.
Κάθε φορά που περνούσα, μου χάριζε ένα χαμόγελο και μια καλημέρα γεμάτη αλήθεια. Δεν είπαμε πολλά, μόνο αυτά τα λίγα που πολλές φορές λένε περισσότερα απ’ τα πολλά λόγια. Έτσι, χωρίς να το καταλάβουμε, γίναμε γνωστοί.
Μα πριν 15 μέρες, βρήκα την πόρτα της κλειστή. Κι εκεί, στον ασπρισμένο τοίχο, ένα χαρτί. Το αγγελτήριο του θανάτου της. Ένιωσα ένα σφίξιμο, μια λύπη που δεν την περίμενα. Γιατί, όσο απλή κι αν ήταν η γνωριμία μας, είχε μέσα της ανθρωπιά, είχε ζεστασιά.
Τέτοιοι άνθρωποι, που χωρίς πολλά-πολλά σκορπούν καλοσύνη, δεν ξεχνιούνται. Καλό σου ταξίδι, καλή μου γριούλα. Θα σε θυμάμαι πάντα μ’ εκείνο το χαμόγελο που φώτιζε το πέρασμά μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου