Γυμνός δε ντρέπομαι να βγω,
Να τρέξω να ιδρώσω,
Ντρέπομαι τη ψυχή γυμνή
Στο Θεό να παραδώσω!
Κάποιοι θρησκόληπτοι και όχι θρησκευόμενοι (εξηγώ στο τέλος τη διαφορά του θρησκόληπτου με του θρησκευόμενου) και κάποιοι δήθεν ηθικοί ενοχλούνται που τρέχω χωρίς μπλούζα, που τραβάω τα διάφορα βίντεό μου γυμνός από τη μέση και πάνω.
Το θεωρούν άσχημο, ανήθικο, προκλητικό.
Εγώ πάλι δεν βλέπω τίποτα το ανήθικο στο να αφήνω το κορμί μου να αναπνέει, να ιδρώνει, ελεύθερο, όπως ακριβώς είναι φτιαγμένο.
Γιατί το τρέξιμο είναι ελευθερία και το να τρέχω χωρίς μπλούζα αισθάνομαι πιο ελεύθερος, ακόμα και το Χειμώνα τις ηλιόλουστες μέρες, ειδικά δίπλα στο κύμα στην παραλία!
Ανηθικότητα δεν είναι το γυμνό κορμί.
Ανηθικότητα είναι η γυμνή ψυχή.
Η ψυχή που δεν έχει αξιοπρέπεια, που δεν έχει καλοσύνη, που δεν έχει φιλότιμο, που δεν ξέρει να αγαπά. Η ψυχή που κοιτάζει τη γύμνια των άλλων, γιατί δεν αντέχει να αντικρύσει τη γύμνια την δική της.
Δε με ενοχλεί αν κάποιος θεωρεί ανηθικότητα το γυμνό κορμί μου. Με ενοχλεί που βλέπω γύρω μου γυμνές ψυχές. Και αυτές δε τις καλύπτει ούτε ύφασμα, ούτε ρούχο, ούτε τίποτα. Μόνο η αγάπη και η ειλικρίνεια σου δίνει εσωτερική ομορφιά.
Οπότε όποιος θέλει να κρίνει, να κοιτάξει πρώτα τον εαυτό του γυμνό στον καθρέπτη της ψυχής του και αν εκεί δει ανθρωπιά, καλοσύνη και φιλότιμο, ας κρίνει μετά εμένα για τη γύμνια μου.
Μέχρι τότε, εγώ θα συνεχίσω να τρέχω γυμνός και ελεύθερος!
Και κυρίως, ντυμένος με ό,τι πιο πολύτιμο υπάρχει: την αγάπη.
Εξηγώ τώρα τι διαφορά μεταξύ του θρησκευόμενου και του θρησκόληπτου:
Η διαφορά μεταξύ του θρησκευόμενου και του θρησκόληπτου βρίσκεται κυρίως στη στάση και την προσέγγισή τους απέναντι στη θρησκεία:
Θρησκευόμενος είναι αυτός που πιστεύει στη θρησκεία του, ακολουθεί τις διδασκαλίες της και προσπαθεί να ζει σύμφωνα με τις αξίες της, χωρίς υπερβολές ή απόλυτο φανατισμό. Έχει συνειδητή πίστη και ισορροπημένη σχέση με τη θρησκεία του.
Θρησκόληπτος είναι αυτός που ακολουθεί τη θρησκεία του με υπερβολική αυστηρότητα, τυπολατρία και συχνά άκριτη προσήλωση. Συχνά δίνει μεγαλύτερη έμφαση στους τύπους (π.χ. νηστεία, τελετουργίες) παρά στην ουσία της πίστης, και μπορεί να γίνεται δογματικός ή ακόμα και φανατικός.
Με απλά λόγια, ο θρησκευόμενος ζει την πίστη του με μέτρο και ουσία, ενώ ο θρησκόληπτος τη μετατρέπει σε άκαμπτη και απόλυτη προσήλωση στους τύπους.